همان‌طور که اکثر علاقمندان به هارر می‌دانند، این ژانر می‌تواند به تعداد متعددی زیرژانر تقسیم شود و به این ترتیب تقریباً برای هر سلیقه‌ای چیزی دارد. نمونه‌ای کوچک از این زیرژانرها شامل فیلم‌های اسلشر، معمایی روانشناختی، ترس‌های ماورایی (مانند ارواح)، کمدی هارر و یک دسته‌بندی برای تقریباً تمام موجودات اساطیری (مانند خون‌آشام‌ها، گرگ‌وارس‌ها و غیره) است. بدون‌شک، میان این زیرژانرها می‌تواند همپوشانی قابل‌توجهی وجود داشته باشد. با این حال، اکثر فیلم‌ها معمولاً یک زیرژانر را بر دیگران ترجیح می‌دهند، چرا که یکی از جذابیت‌های ذاتی ساخت فیلم‌های ترسناک، استفاده از قالب پیشین و سپس تغییر، انحراف یا گسترش آن است. علاوه بر این، بیشتر کارگردانان هارر سعی می‌کنند در هر فیلم خود تنوعی جدید داشته باشند.
در اوایل دوران کارگردانی‌اش، اوسوگد پرکینز قصه‌های متنوعی را به شیوه‌ای بسیار خاص روایت کرد. فیلم‌های «The Blackcoat’s Daughter»، «I Am the Pretty Thing That Lives in the House» و «Gretel & Hansel» همگی حامل حس امضای پرکینز از سیر آرام‌سیر و اضطراب‌آمیز هستند؛ اگرچه یکی به موضوعات ماورایی می‌پردازد، دیگری داستانی دربارهٔ ارواح دارد و سومین آن قصه‌ای از نوع افسانه‌ای است. فیلم موفقیت‌آور پرکینز، «Longlegs»، به‌نظر می‌رسد تجمیعی از این سبک خاص باشد. پس از این موفقیت، به‌نظر می‌رسد پرکینز قصد دارد خلاقیت خود را تا حد ممکن گسترش دهد. «The Monkey» امسال یک تغییر ناگهانی و وحشیانه بود؛ اقتباسی از استیون کینگ که با حس «Final Destination» ترکیب شده بود. «Keeper» این هفته نیز یک چرخش دیگر است؛ هرچند به‌راحتی می‌توان آن را فیلمی پرکینزی شناخت، اما به مجموعه‌ای گسترده از زیرژانرهای هارر می‌پردازد. من این فرصت را داشتم که فیلم را پیش از اکران ببینم و معتقدم که به‌دلیل یک دلیل مهم، علاقه‌مندانی که به هارر می‌پردازند را سرخوش خواهد کرد: تنوعی که در آن به‌وجود می‌آید، مخاطب را در حالت حدس و گمان نگه می‌دارد.
‘Keeper’ یک کاسهٔ بزرگ از ترکیب‌های فیلم‌های ترسناک است
تا به‌حال حجم زیادی از حدس‌وگمان‌ها دربارهٔ معنای دقیق «Keeper» وجود داشته است، چرا که این فیلم از زمان فیلم‌برداری‌اش در تابستان ۲۰۲۴، به‌صورت کاملاً مخفی و پوشیده نگه‌داشته شده است. در مواجهه با چنین وضعیتی، بعضی افراد بدترین سناریو را تصور می‌کنند، در حالی که دیگران انتظاری برای پیچیدگی‌ها یا شگفتی‌های بزرگ دارند. اما این وضعیت برای «Keeper» صادق نیست؛ این فیلم شبیه آثار ام. نایت شایمالن که سعی در فریب دادن مخاطب دارند، نیست. در عوض، پرکینز یک «کاسهٔ بزرگ» ترکیبی از ژانرهای ترسناک ساخته است؛ فیلمی که در طول زمان پخش‌اش به‌صورت مستمر تغییر و تحول می‌کند اما در پایان حس یکپارچگی دارد.
از این نقطه، «Keeper» مجموعه زیرژانرهای خود را گسترش می‌دهد. به ژانر هیجان‌انگیز «زن تنها با ترس‌ها یا تهدیدی» که رومن پولانسکی از طریق فیلم‌هایی چون «Repulsion» و «Rosemary’s Baby» به عرصه معرفی کرد، پرداخته می‌شود. سپس به‌آرامی عناصر هارر فولکلوریک، هارر قصه‌های عامیانه، تعقیب‌گرهای قاتل سریالی، موجودات عجیب، و حتی (به‌طرز غیرمستقیم) اسطورهٔ خون‌آشام را نیز در بر می‌گیرد. در تمام این مدت، پرکینز توانسته حس یک‌پارچه بودن فیلم را حفظ کند. بدون شک، «Keeper» شبیه عروسکی ماتریوشکاست؛ مجموعه‌ای از لایه‌های متفاوت که هر کدام به‌صورت یک واحد در کنار هم قرار گرفته‌اند.
‘Keeper’ ادامه‌دهندهٔ سنت فیلم‌های دو‌نقشه‌ای هارر است
علیرغم تنوع بی‌شمار زیرژانرها و تأثیرات موجود در این فیلم، «Keeper» یک زیرژانر اصلی هارر دارد: هیجان‌انگیز دو‌نقشه‌ای. «دو‌نقشه‌ای» یک زیرژانر است که در فیلم‌های عمومی دیده می‌شود، اما زمانی که این ساختار در هارر به‌کار رود، ویژگی خاصی به‌دست می‌آید. سازمان ساده و زیبا آن — به‌طوری که فیلم حول دو شخصیت اصلی می‌چرخد — به‌کارگیری مؤثر هارر از رقص‌های حرکتی، زمان‌بندی دقیق و غیره را تقویت می‌کند. همگی فیلم‌هایی مانند «Deathtrap»، «Misery»، «Red Eye» و «Creep» در این دسته قرار می‌گیرند که نشان می‌دهد این چارچوب می‌تواند با زیرژانرهای مختلف هارر ترکیب شود.
اگرچه پرکینز و نویسندهٔ سناریو نیک لپارد هنوز تأثیرات شخصی خود را در ساخت «Keeper» فاش نکرده‌اند، من احساس می‌کنم این فیلم به‌خصوص به دو نمونه نزدیک است. اولین نمونه «Scare Me» اثر جاش روبن (۲۰۲۰) است که در آن یک نویسندهٔ ناامید (روبن) و یک نویسندهٔ هارر شناخته‌شده (آیا کش) سعی می‌کنند یکدیگر را در یک شب طوفانی در کلبه‌ای گیر‌انداخته، ترسانند؛ اما کدورت‌های نهفته‌شان به اقداماتی بالقوهٔ مرگبار تبدیل می‌شود. همانند «Keeper»، این فیلم از نظر روحیهٔ آنتولوژی عمل می‌کند اما از نظر ساختار؛ داستان‌ها تنوعی از زیرژانرها را فراهم می‌آورند. نمونهٔ دیگر «The Caller» سال ۱۹۸۷ است؛ جواهری کمتر دیده‌شده از کارگردان آرتور آلن سایدلمان و نویسندهٔ مایکل اسلون، با بازی مادلین اسمیت و مالکوم مک‌دول به‌عنوان زوجی که به‌طور ناخواسته در کلبه‌ای دوردست در جنگل ملاقات می‌کنند. این فیلم، همانند «Keeper»، جایی است که هیچ‌چیزی به‌ظاهر آن‌چه به نظر می‌رسد نیست و روایت آن همچون لایه‌های پیاز به‌تدریج باز می‌شود. اگرچه هنوز مشخص نیست که مخاطبان عمومی چه نظری دربارهٔ آزمایش جدید پرکینز خواهند داشت، اما حس می‌کنم که علاقه‌مندان به هارر حداقل به‌دلیل جسارت و تنوع آن، قدردانی خواهند کرد.
«Keeper» از تاریخ ۱۴ نوامبر ۲۰۲۵ در تمام سالن‌های سینما به نمایش می‌رسد.
دیدگاهتان را بنویسید