آمی فریِر
ممکن است فکر کنید کسی مثل آلفرد هیچکاک هرگز در به‌سرانجام رساندن یک فیلم مشکلی نداشته باشد، اما در واقع ۷۰ سال طول کشید تا پروژه‌ای که او در آن دست داشته بود، به‌درستی منتشر شود.
دلیل اصلی این قضیه این است که فیلم درباره جنگ بود و پروژه به‌سادگی «بسیار ناراحت‌کننده» تلقی شد و برای انتشار به مخاطب عام مناسب نیست. اما یک مستند جنگی موفق چه می‌تواند باشد اگر نه آثاری که وحشت‌های واقعی اتفاق‌افتاده را به تصویر می‌کشند؟
صحنه‌های تکان‌دهنده‌ای که ممکن است هضم‌شان دشوار باشد، در مقایسه با سوءاستفاده‌های واقعی که قربانیان جنگ و نسل‌کشی متحمل می‌شوند، ناچیز است. این تصاویر باید دیده شوند تا از تکرار تاریخ جلوگیری شود (متأسفانه تا به حال این اتفاق نیفتاده است) و مردم از فجایعی که دیگران به آن‌ها مبتلا می‌شوند، آگاه شوند.
این هدف مستند تحت عنوان مستند بررسی واقعی اردوگاه‌های کار اجباری آلمان بود که سیاست‌مدار حزب کارگر ریچارد کراسمان به همراه نویسنده کولین ویلز تألیف کرد، در حالی که سیدنی برنشتاین، مسئول وزارت اطلاعات بریتانیا که بعدها تلویزیون گرانادا را تأسیس کرد، به‌عنوان تهیه‌کننده فعالیت می‌کرد. این فیلم برای افشای رفتار وحشتناک نسبت به قربانیان در اردوگاه‌های مختلف کار اجباری توسط نازی‌ها ساخته شد؛ برنشتاین پس از بازدید از اردوگاه برجن‑بelsen یک هفته پس از آزادسازی آن، تصمیم به تهیه این مستند گرفت.
با استفاده از فیلم‌های ضبط‌شده توسط نیروهای متفقین هنگام آزادسازی اردوگاه‌های مختلف، این مستند پردهٔ وحشت‌های بی‌پایان هولوکاست را برداشته و با افزودن مصاحبه‌های چندین نازی که به‌طور فعال در نسل‌کشی نقش داشتند، مانند فریتز کلاین (که چند ماه پس از آن به اعدام رسید)، تأثیر عمیق‌تری به دست آورد.
هیچکاک به‌عنوان مشاور محتوا در این پروژه استخدام شد و ایده‌هایی پیشنهاد داد تا فیلم به‌حد امکان شدید باشد. او می‌خواست نشان دهد که مردم چقدر به‌طور غیرانسانی رفتار می‌شوند و اطمینان یابد که هر بیننده‌ای متوجه شود آنچه می‌بیند صد در صد حقیقت است. این کار، به‌اندازهٔ هر یک از فیلم‌های هیجان‌انگیز او، ترسناک‌تر بود. مستند بررسی واقعی اردوگاه‌های کار اجباری آلمان بسیار ترسناک‌تر از هر‌یک از هیجان‌انگیزهای او بود.
اما فیلم با مقاومت مواجه شد و در نهایت پیش از انتشار به‌طور دائم کنار گذاشته شد؛ دلایل مختلفی برای این موضوع مطرح شده‌اند، از جمله ترس‌های رو به افزایش بریتانیا از صعود صهیونیسم. در حالی که فیلمبرداری‌های به‌کار رفته در مستند به‌عنوان شواهدی در محاکمات برخی نازیان به‌کار رفته بودند، این اثر تا سال ۲۰۱۴ که به‌طور کامل بازسازی و منتشر شد، برای عموم مردم در دسترس نبوده است — یک کپسول زمان هولناک از اتفاقات.
متأسفانه، رویدادهای به تصویر کشیده‌شده در این مستند آن‌قدر از زمان حال فاصله ندارند که می‌توانیم تصور کنیم، اما فیلم‌هایی که در نمایش آن‌ها تردید ندارند، همچنان به همان اندازه مهم‌اند. حتی یک مستند تحت عنوان شب خواهد افتاد دربارهٔ کشف و بازسازی این فیلم ساخته شد؛ این مستند به کارگردانی آندره سونگر و روایت توسط هلنا بونهم کارتر بوده و کارگردان آن به گاردین گفت که بر این باور است که این فیلم باید در مدارس به نمایش درآید.
«نظریهٔ مخالفان قوی‌ای وجود دارد. این فیلم «بسیار ناراحت‌کننده» تلقی می‌شود. اما ما در عصری زندگی می‌کنیم که چنین تصاویری به وفور موجود است. من فکر می‌کنم اگر تصاویر فیلم برنشتاین و فیلم من در زمینهٔ مناسب به‌کار گرفته شوند، تنها می‌توانند به درک کمک کنند. تنها با استفاده از این‌چنین تصاویری می‌توانیم به‌واقعیت وحشت جنگ پی ببریم.»
بدیهی است که تماشای تصاویری از توده‌های اجساد، اشیای رها شدهٔ مالکان کشته‌شده و مصاحبه‌هایی با انسان‌هایی که تاریک‌ترین جنبه‌های انسانی را به نمایش می‌گذارند، آسان نیست، اما این کار ضروری است.
دیدگاهتان را بنویسید