بلاگ

در نمایشگاه ده‌ها شیء از آرشیوهای شخصی وِس اندرسون به نمایش گذاشته شده‌اند که بسیاری از آن‌ها برای اولین بار در بریتانیا به نمایش می‌رسند. – کپی‌رایت مت الکساندر PA Media Assignments

موزه طراحی لندن امروز نمایشگاه جدیدی را به افتخار وِس اندرسون، فیلم‌سازی که به‌خاطر آثار بصری چشم‌نوازی‌اش مشهور است، افتتاح کرد.

این اولین بازنگری به آثار سینمایی متمایز کارگردان آمریکایی، که با همکاری لا سینیما‌تِک فرانسه در پاریس ساخته شد و در مارس ۲۰۲۵ به نمایش درآمد.

در نمایشگاه ده‌ها شیء از آرشیوهای شخصی وِس اندرسون به نمایش گذاشته شده‌اند که بسیاری از آن‌ها برای اولین بار در بریتانیا به نمایش می‌رسند.

داستان‌های طراحی پشت فیلم‌های نمادین وِس اندرسون را کشف کنید

وِس اندرسون: آرشیوها به فهرست آثاری که کارگردان طی سه دهه ساخته است، می‌پردازد.

این نمایشگاه مهم، سیر تحول فیلم‌های وِس اندرسون را از آزمایش‌های اولیهٔ دههٔ ۱۹۹۰ تا تولیدات اخیر، به‌همراه همکاری‌های او با همکاران خلاق کلیدی و دیرینه، ترسیم می‌کند.

به بازدیدکنندگان این فرصت داده می‌شود تا داستان‌های طراحی پشت فیلم‌های برنده جایزه و نمادین همچون هتل گرند بوداپست، داستان شگفت‌انگیز هنری شُگر، آقای فاکس و جزیره سگ‌ها را بررسی کنند.

«از جذابیت ملانکولیک تنن‌بیام‌های سلطنتی تا ماجراجویی جوان‌پسند پادشاهی ماه، کشف کنید که چگونه چشم‌انداز منحصربه‌فرد اندرسون و تعهد او به جزئیات، برخی از تأثیرگذارترین فیلم‌های بصری و احساسی زمان اخیر را خلق کرده‌اند»، موزه می‌گوید.

هتل گرند بوداپست و یک کوسه مکانیکی

این نمایشگاه بیش از ۱۰۰ شیء را که به‌صورت دقیق هنر کارگردان در ساخت فیلم را از طریق استوری‌بردهای اصلی، عکس‌های پلاریو، طرح‌ها، نقاشی‌ها، دفترچه‌های دست‌نویس، عروسک‌ها، مدل‌های مینیاتوری، و ده‌ها لباس پوشیده توسط شخصیت‌های محبوب، به نمایش می‌گذارد، گردآوری می‌کند.

یکی از نکات برجسته، مدل بزرگ به رنگ صورتی شکرالودهٔ هتل گرند بوداپست است که برای ضبط نمای ساختمان در فیلم ۲۰۱۴ به کار رفته است. این مدل با بیش از ۳ متر عرض، یکی از بزرگ‌ترین و شناخته‌شده‌ترین قطعات در نمایشگاه می‌باشد.

همچنین دستگاه‌های فروش خودکار از شهر شهاب و کت پشمی FENDI که گوینث پالترو به‌عنوان مارگو تنن‌بام در تنن‌بیام‌های سلطنتی پوشیده بود، به نمایش گذاشته شده‌اند.

عروسک‌های اصلی استاپ موشن موجودات دریایی تخیلی، از جمله کوسه‌ای مکانیکی با طرح جگوار که در زندگی زیرآب به همراه استیو زیسو ظاهر می‌شود، آقای فاکس که سوئیت کوردورو شناخته‌شده‌اش را به تن دارد، و سگ نمایشی نات‌میگ همراه با صحنه‌های مینیاتوری وجود دارند.

همچنین اشیائی از فیلم بلند اخیر او، طرح فینیقی به نمایش گذاشته شده‌اند. این موارد شامل یک پیپ از دان‌هیل و خنجر جواهرآراسته‌ای است که توسط هنرمند معاصر و مجسمه‌ساز هارومی کلوسوسکاد رولا ساخته شده است.

این نمایش شامل نمایش چهار فیلم کوتاه است: فیلم کوتاه ۱۴ دقیقه‌ای Bottle Rocket؛ هتل شوالیه (۲۰۰۷)، پیش‌درآمدی برای دراجیلینگ لیمیتد؛ و کاستلو کاوالکانتی (۲۰۱۳) که با همکاری پرادا ساخته شده است.

علاوه بر وسایل و صحنه‌های تمام‌شده، این نمایشگاه شامل مواد در حال پیشرفت و ماکت‌ها نیز می‌شود و به تنوع تکنیک‌های سنتی و دست‌ساز فیلم‌سازی که کارگردان همچنان در آثار خود گرامی می‌دارد، به‌ویژهٔ مرتبط با عروسک‌ها و انیمیشن استاپ موشن، می‌پردازد.

نمایش اکشن چشم‌نوازی سال، مردی ۶۶ ساله را در یک کامیون سرعت‌گیر به تصویر می‌کشد. «سیسو: راه انتقام» هدف خود را در عنوان اعلام می‌کند — این یک نسخه کم‌هزینه و پرجنب‌وجوش از «مد مکس: فورِی رِد» است.

سال ۱۹۴۶ است و مکان داستان در بخشی از فنلاند است که به تازگی به اتحاد جماهیر شوروی پیوسته است. قهرمان‌مان، تکاور خسته فنلاندی به نام آاتامی کورپی (جورما توممیلا)، چهره‌اش را خاک پوشانده است. پس از این‌که در طول جنگ نازی‌ها را کشت، او به یک حمام گرم و دلپذیر نیاز دارد. (می‌توانید فیلم «سیسو» به کارگردانی جالماری هلندر در سال ۲۰۲۲ را برای دیدن آن قتل‌عام ببینید، اما من فقط از اینجا شروع می‌کنم.)

متأسفانه، کورپی نمی‌تواند استراحت کند. خانه‌ چوپ‌خانه‌اش حالا در سرزمین شوروی قرار دارد. بنابراین کورپی خانه‌اش را تخریب می‌کند، چوب‌ها را در یک کامیون بار می‌گذارد و همراه با سگش که در صندلی جلو سوار است، ۷۵ مایل به سمت مرز جدید فنلاند می‌شتابد، در حالی‌که توسط یک آدم‌سخت برابر تعقیب می‌شود: افسر شیطانی ارتش سرخ ایگور دراگانوف (استیون لانگ از «آواتار») که مأموریت دارد این شورشی عامه‌پسند را نابود کند.

در زبان فنلاندی، «سیسو» به معنای پشتکار و استقامت است. اما زیرنویس لازم نیست. این داستان از طریق انفجارها، شلیک گلوله‌ها، نگاه‌های خیره‌دار و لبخندهای خشک روایت می‌شود. افسر روسی لانگ به انگلیسی صحبت می‌کند؛ کورپی توممیلا هیچ حرفی نمی‌زند — شخصیت سکوت می‌کند. اما او از یک دسته موتور سیکلت و یک هواپیما پیشی می‌گیرد. باید ببینید او با قطار چه می‌کند.

دوازده فیلمی که بیشترین انتظار را در این فصل تعطیلات داریم

از نامزدهای تازه‌ساز اسکار همچون «مارتی سوپریم» به بازی تیموتی شالامی تا بازآفرینی «آناکوندا»، هفته‌های پایانی سال ۲۰۲۵ برای همه چیز دارد.

«سیسو: راه انتقام» سرودی است از کلاسیک‌های پرشتاب همچون «دی‌هارد» و «ژنرال» اثر بستر کیتن. ادای احترام صریح هلندر می‌تواند به همان اندازه در بنزین نوشته شود و شعله‌ور گردد. مطمئنم که در این فیلم «فک‌ها» و «لوونی‌تونز» را نیز دیده‌ام، و حالا زمان مناسبی است برای اشاره به این که پروژهٔ بعدی او بازسازی «رامبو» است.

با این حال، خیره‌کننده‌ترین ترفند هلندر این است که او فیلمی ساخته که هنوز کاملاً به سبک خودش است. ترکیب او حس تازگی می‌بخشد، همان‌طور که موسیقی پرآواز جوری سپا و توماس واینولا با جسارت بوق‌های بلند انیوی موریونه و صداهای «وا‑وا‑واا» را می‌دزد، در حالی که آوازهای گلوئی فنلاندی خود را به آن می‌افزاید.

ماجراجویی همچون یک سریال ساختاربندی شده است که هر بخش با تهدیدی به‌ظاهر غیرممکن به نمایش می‌گذارد. به‌سرعت دو نکته واضح می‌شود. نخست، کورپی به‌طرز سرسختی سخت‌الکشدنی است و دراگانوف می‌داند این تعقیب تا زمان دیدن جسد دشمن‌اش پایان نمی‌یابد. (هرچیز کمتر از این به این معنی است که کورپی فرار کرده و در حال برنامه‌ریزی حرکت بعدی است.) دوم، دراگانوف خنده‌دار لانگ هر کس را که در راه او قرار بگیرد، ناکام می‌کند. وقتی یکی از دوچرخه‌سواران روسی خود را زیر می‌زند، با نارضایتی ناله می‌کند. چگونه جرات می‌کند این مرد تبدیل به مانع سرعت شود؟

هلندر و ویراستار جوهو ویرولاینن، صحنه‌های خونبار را به‌گونه‌ای به‌مانند کمدی فیزیکی تنظیم می‌کنند. آنها ریتمی چابک برای این دارند که یک قربانی چند بار می‌تواند پیش از آنکه به پخش شدن برسد، از فاجعه دوری کند. خشونت آن‌چنان فراوان است که تبدیل به کمدی می‌شود؛ حتی دو بار ما را به خنده‌دست از یک سر قطع‌شده می‌اندازد.

نوشتهٔ Kenna Hughes-Castleberry

رمان اولین اثر جیک کورِل با عنوان «دنیای دوم» مریخی تازه مستقل را که تحت تأثیر مباحث واقعی سیاست فضایی، فناوری‌های نزدیک به آینده و تناقض‌های انسانی که هنگام ترک زمین با خود می‌آوریم، به تصویر می‌کشد.

اگر بشریت سرانجام بر روی سیاره‌ای دیگر تمدنی می‌سازد و بلافاصله اشتباهات قدیمی خود را تکرار کند، چه می‌شود؟ این سؤال، محور رمان «دنیای دوم»، اولین اثر تند و انتقادی جیک کورِل است. این داستان که در زمینهٔ ظهور یک ملت جداگانهٔ مریخی رخ می‌دهد، روایت‌گر فلیپ بوچن، پسر قدرتمندترین رهبر مستعمره، است که در دو دههٔ پرآشوب پیشرفت‌های علمی، نمایش‌های سیاسی و دردهای رشد فرهنگی بر روی سیارهٔ سرخ، مسیر خود را می‌پیماید.

کورِل طنز خود را بر پایهٔ علم واقعی نزدیک به آینده می‌نهد. مریخ او نه یک خیال دوردست است، بلکه گسترش منطقی گفت‌وگوهای جاری دربارهٔ اکتشاف فضایی است؛ از گسترش بخش خصوصی تا اخلاق استقرار در جهان‌های دیگر. با حفظ قابلیت تصدیق فناوری و رفتارهای انسانی که بیش از حد آشنا هستند، کورِل دنیایی می‌آفریند که هم آینده‌نگر است و هم به‌طرز ناخوشایند آشنا به نظر می‌رسد.

نتیجه یک داستان است که کاوش فضایی را جدی می‌گیرد و در عین حال پوچ‌بودن طبیعت انسانی را در آغوش می‌کشد. کورِل با ترکیب سادگی علمی اندی ویِر و لبهٔ انتقادی فوننوگات، مریخی را تجسم می‌کند که به همان اندازه توسط فیزیک، به همان اندازه توسط سیاست، خودخواهی و جاه‌طلبی شکل گرفته است.

در گفت‌وگوی پرسش و پاسخ زیر، او دربارهٔ علم، طنز و مباحث واقعی سیاست‌گذاری که الهام‌بخش «دنیای دوم» بوده‌اند، صحبت می‌کند؛ این کتاب در فوریهٔ ۲۰۲۶ منتشر خواهد شد.

فضا: «دنیای دوم» از مریخ هم به عنوان مرز واقعی و هم به عنوان نماد استفاده می‌کند. چه چیزی به‌طور خاص شما را به مریخ جذب کرد و چگونه تعادل بین قابلیت علمی واقعی فضایی و طنز و تخیل پیش‌بینی‌گر را برقرار کردید؟

کورِل: من همیشه به هرچیزی که به فضای بیرونی مرتبط باشد، علاقه داشته‌ام. این موضوع دورترین لبه‌های تخیل ما را فعال می‌کند؛ گستردگی، فیزیک‌های عجیب، ناشناخته. آینده نیز همان حس شگفتی ذاتی و امکانات بی‌پایانی دارد. اما در روایت، اگر بیش از حد به جلو بروید یا از آنچه در واقع در کیهان مشاهده کرده‌ایم دور شوید، می‌تواند انتزاعی و کمتر قابل ارتباط شود. یک مریخ نزدیک به آینده برایم نقطه میانی ایده‌آل به‌نظر می‌رسید، به‌ویژه که مردم در حال برنامه‌ریزی برای مستعمره‌سازی هستند. این سیاره‌ای کاملاً جداگانه است، اما همچنان همسایهٔ نزدیک ماست — نسبی‌ً. ساختن دنیایی بر روی سیارهٔ سرخ به من آزادی خلاقانهٔ بی‌نظیری داد، در حالی که همه چیز به تجربهٔ ما پیوند خورده بود…

هدف من این بود که جهان را از لحاظ علمی قابل تصدیق نگه دارم، سپس به‌اندازه‌ای آن را خم کنم که خنده‌دار باشد. چیزی که ممکن است امروز برای ما مضحک به‌نظر برسد، اما برای شخصیت‌های ساکن در آن واقعیت کاملاً طبیعی به‌نظر می‌آید.

Space.com: داستان شما یک ملت مریخی تازه‌استقلال را تصور می‌کند که با هویت سیاسی، فرهنگ و میراث درگیر است. گفت‌وگوهای واقعی درباره سیاست فضایی، اخلاق مستعمره‌سازی و ملی‌گرایی سیاره‌ای چگونه بر ساختن جهان‌سازی شما تأثیر گذاشت؟

ساختن جهان‌سازی همیشه بخش مورد علاقه من در فرایند نوشتن بوده و از به‌کارگیری مسائل واقعی جهانمان و ترکیب آن‌ها در یک مکان کاملاً تخیلی لذت می‌برم. وقتی به سیاست فضایی و اخلاق مستعمره‌سازی می‌نگریم، می‌بینیم که همه چیز هنوز به‌طور کامل تثبیت نشده است. هیچ‌کس «مالک» مریخ یا ماه نیست. حتی بر روی زمین، مرزها و مالکیت زمین به‌دلیل تصمیمات ما وجود دارد و اختیار تنها از توانایی اجرای آن می‌آید. امروزه اوضاع پیچیده‌تر است، اما این همچنان پایه‌ای است که همه چیز بر آن استوار است. در آغاز آمریکا، مستعمره‌نشینان زمین بومی را به‌سادگی چون توانستند تصرف کردند. مستعمره مریخ من به‌سرعت تبدیل به تمثیل کاملی برای سیزده مستعمرهٔ اولیه شد و خلاء بین سیارات به‌مانند یک اقیانوس اطلس بسیار بزرگ شد. الگو آشنا بود. در مستعمره‌سازی، ابتدا کاوشگران می‌آیند، سپس سرمایه‌گذاران، پس سیاست‌مداران. شرکتی شبیه به SpaceX به‌احتمال زیاد اولین بار به مریخ خواهد رسید — در این مورد هم به‌عنوان کاوشگر و هم سرمایه‌گذار عمل می‌کند. و جنبش استقلال مریخی در نهایت شبیه یک انقلاب شرکتی خواهد شد؛ اعتصابی اتحادیه در لباس‌های فضایی. اما همه این‌ها همان الگوست، فقط با برندینگ متفاوت.

Space.com: بسیاری از آثار علمی‑تخیلی مریخ را به‌عنوان درگاه فرار بشر — یک آغاز تازه — می‌نگرند. در «دنیای دوم»، نقص‌های خود را با خود می‌آوریم. به‌نظر شما بزرگ‌ترین مانع واقعی که از ساختن جهانی بهتر در فضا جلوگیری می‌کند چیست؟

طبیعت انسانی — به‌ویژه طمع — بزرگ‌ترین مانع است. می‌توانیم انسان‌ها را از زمین ببریم، اما هنوز غرایز، اضطراب‌ها و جاه‌طلبی‌های خود را با خود می‌آوریم؛ این ویژگی‌ها را نمی‌توان از یک گونه حذف کرد. اما دیدگاه من کاملاً بدبینانه نیست. اگر به تاریخ نگاه کنیم، خودمان را به‌صورت گام‌به‌گام و قابل‌توجهی بهبود داده‌ایم. در مورد ایالات متحده، با کنار گذاشتن سیاست، می‌توانیم بپذیریم که مؤسسان جمهوری، دمکراسی را ایجاد کردند که گامی بزرگ نسبت به زندگی تحت سلطنت بود. از آن زمان تا کنون در حال پالایش و تنظیم هستیم. اشتباهاتی رخ دادند و همچنان رخ می‌دهند؛ این وضعیت کامل نیست و به‌احتمال زیاد هیچ جامعهٔ فضایی آینده‌نگر نیز کامل نخواهد بود. پیشرفت به بازاری از ایده‌ها نیاز دارد و برای وجود چنین مارکتی، مردم نمی‌توانند همه یک‌سان باشند. تنوع فکری نوآوری را به همراه دارد، البته به همراه بازیگران بد، ایده‌های ناآینده و گاهی خطاهای فاجعه‌آمیز؛ شما تمام طیف را دریافت می‌کنید و باید خوب را همراه با بد بپذیریم. در این معادله، «بد» تقریباً همیشه طمع است. اگر انگیزه‌های فضایی با ساختن جهانی بهتر هم‌راستا نباشند، اگر سود بر هدف برتری داشته باشد، فقط به‌دلیل حضور در یک سیارهٔ جدید ما ناگهان روشن‌فکر نخواهیم شد. چه زمین، مریخ یا یک سیارک که استخراج می‌کنیم باشد، چالش یکسان است: اگر پول ما را به سوی یک یوتوپیا در فضا هدایت نکند، این اتفاق رخ نخواهد داد.

Space.com: تأثیرات شما از صدای علمی‑تخیلی مستحکم مانند اندی ویِر تا روایت‌گران بی‌منطق‌تر گسترش می‌یابد. چگونه ترکیبی از واقع‌گرایی علمی، تخیل پیش‌بینی‌گر و شوخ‌طبعی را ایجاد می‌کنید در حالی که همچنان به جدیت کاوش فضایی احترام می‌گذارید؟

من کاملاً معتقدم که استقرار در فضا حتمی است. انسان‌ها همواره کاوشگر بوده‌اند، در جستجوی مکان‌های بهتر، مواد بهتر، سیستم‌های بهتر — به عبارت دیگر، پیشرفت. در طول تاریخ، مردم علیه پیشرفت می‌جنگیدند، اما همیشه بازنده بودند. افرادی که در کالسکه‌های اسبی سرمایه‌گذاری کرده بودند، نسبت به خودروها خوشحال نبودند، اما خودروها برای محافظت از صنعت کالسکه‌ها از میان نخواهند رفت؛ زیرا صنعت خودرو سودآورتری دارد. به همان شکل، مستعمره‌سازی در مریخ صرفاً یک فرضیه نیست؛ در حال پیشرفت است. مردم هم‌اکنون به‌طور فعال در پی آن هستند. و پس از استقرار در مریخ، به سمت ماه‌های مشتری یا زحل می‌نگریم. پس از آن، به سیارات خارج از منظومهٔ شمسی چشم می‌دوزیم. این فقط مسألهٔ افق زمانی است.

برک لین، خیابانی در شرق لندن، به رنگ زرد رنگ‌آمیزی شد تا انتشار فیلم جدید ویکد – «ویکد: For Good» را جشن بگیرد.

این نصب هنری از طریق همکاری یونیورسال انگلستان، کارخانه آبجوسازی ترومن و شورأ تاور هاملتز به‌وجود آمد.

شش هنرمند برای نقاشی دیوارنگاره‌های موضوعی ویکد در امتداد مسیر مأمور شدند؛ از جمله: تایا دِ لا کروز، جیمز کوکرن (به‌نام جیمی سی)، تام بلکفورد، آقای سنز، سوفی مس و نیکلاس دیكسون.

آقای سنز به بی‌بی‌سی گفت که پس از تماشای فیلم ویکد همراه با دخترانش، طرفدار آن است و دربارهٔ این نقاشی اظهار داشت: «من مجبور شدم این کار را در دو روز انجام دهم، و واضح است که در این هوای بسیار سرد، کار دشواری بود.»

ایندیا یانگ، مدیر عملیات رویدادهای کارخانه آبجوسازی ترومن، گفت: «هیچ‌جایی مثل برک لین نیست و در ترومن، خانهٔ نمادین خلاقیت و فرهنگ شرق لندن، تخیل و فردیت در مرکز توجه قرار می‌گیرند.»

در همکاری با Wicked: For Good، ما بسیار خوشحالیم که برک لین زرد را با یک تحول شگفت‌انگیز به زندگی می‌آوریم.