بلاگ

«کارت‌پستال‌هایی از دوردست» مجموعه‌ای هفتگی است که در آن، تیم بین‌المللی NPR لحظاتی از زندگی و کارشان در سراسر جهان را به اشتراک می‌گذارند.

ژوهانسبورگ، که مردم محلی آن را به سادگی «ژوبورگ» می‌نامند، از دیرباز با نام «ایگولی» شناخته می‌شود که در زبان زولو به معنای «شهر طلا» است. این لقب برگرفته از معادن طلایی است که این شهر را به ثروتمندترین کلان‌شهر آفریقا تبدیل کرده است.

اما در فصل بهار، یعنی ماه اکتبر، خیابان‌ها ارغوانی می‌شوند و شهر طلا به شهر آمیتیس بدل می‌گردد. گویی در دریایی از شکوفه‌های بنفش که پیاده‌روها را پوشانده‌اند قدم می‌زنید و سایبان شاخه‌های درختان بر فراز سرتان، هاله‌ای ارغوانی‌رنگ ساخته است.

جاکارانداها، که همانقدر با ژوبورگ عجین شده‌اند که شکوفه‌های گیلاس با ژاپن، در واقع گیاهی وارداتی هستند که در قرن نوزدهم از برزیل به آفریقای جنوبی آورده شده‌اند. تخمین زده می‌شود که حدود ۵۰,۰۰۰ درخت جاکاراندا – که عمر برخی از آن‌ها به ۱۰۰ سال می‌رسد – در سراسر شهر وجود داشته باشد. (ژوبورگ اغلب یکی از بزرگترین جنگل‌های شهری جهان نامیده می‌شود، بنابراین گیاهان فراوان دیگری نیز در آن یافت می‌شود – مانند همین گل‌های کاغذی صورتی‌رنگ بزرگی که در تصویر، روبروی جاکارانداها می‌بینید).

هشت سال پیش که برای کار به عنوان روزنامه‌نگار به ژوبورگ نقل مکان کردم، درست فصل جاکاراندا بود. من هرگز در آفریقای جنوبی زندگی نکرده بودم، چرا که والدینم در دوران آپارتاید آنجا را ترک کرده بودند. این گل‌ها، جوانی‌ام در کشور همسایه، زیمبابوه، را به یادم می‌آورد که در آنجا نیز به وفور می‌رویند. از زمانی که در ۱۷ سالگی زیمبابوه را ترک کردم، به نوعی خانه‌به‌دوش شده بودم و در آسیا، استرالیا و اروپا زندگی کرده بودم و واقعاً خودم را متعلق به ملیت خاصی نمی‌دانستم.

وقتی در میان درختان جاکاراندای دوران کودکی‌ام به آفریقای جنوبیِ دموکراتیک رسیدم، برای اولین بار پس از مدت‌ها، حس خانه را تجربه کردم.

توری برونو، مدیرعامل شرکت United Launch Alliance (ULA)، اذعان دارد که تصمیم برای تولید انحصاری موشک‌های ولکان در بزرگترین کارخانه موشک‌سازی جهان واقع در دیکیتر، تصمیمی «تلخ و شیرین» است.

این تصمیم به معنای خداحافظی با موشک‌های «دلتا ۴» و «اطلس ۵» است که از زمان افتتاح این کارخانه ۲.۲ میلیون فوت مربعی در نزدیکی رودخانه تنسی در سال ۱۹۹۹، در آنجا ساخته می‌شدند.

او در مورد موشک اطلس ۵ گفت: «عجب موشک کاری و قابل اعتمادی بود.» آخرین موشک‌های اطلس ۵ ساخته شده‌اند و در حال حاضر ۱۲ فروند از آن‌ها در کارخانه یا سکوهای پرتاب نگهداری می‌شوند و یکی از آن‌ها برای پرتاب در همین هفته برنامه‌ریزی شده است. موشک دلتا ۴ نیز در سال ۲۰۲۴ بازنشسته شد.

برونو گفت که با کنار گذاشتن حس نوستالژی، این تحول برای کارخانه و نیروی کار آن اتفاق خوبی است.

موشک ولکان برای رفتن به اعماق فضا، سفر با سرعت بیشتر و حمل محموله‌های سنگین‌تر طراحی شده است. این موشک برای پاسخگویی به نیازهای یکی از بزرگترین مشتریان ULA، یعنی دولت ایالات متحده، ساخته شده است. ULA و رقیبش اسپیس‌ایکس، هر دو با دولت قراردادهای امنیت ملی دارند.

او در حین بازدید از فرآیند مونتاژ در این کارخانه گفت: «دیدن بزرگترین کارخانه موشک‌سازی جهان که مملو از موشک است و تمام فناوری‌های جدیدی که آورده‌ایم… و همچنین افراد جدیدی که اینجا کار می‌کنند، واقعاً هیجان‌انگیز است.»

تعداد نیروی کار این کارخانه در پنج سال گذشته از حدود ۶۰۰ نفر به بیش از ۱۰۰۰ نفر افزایش یافته است.

برونو افزود: «کار ما هنوز تمام نشده است. در سطح جهانی کمبود عظیمی برای پرتاب وجود دارد، بنابراین برای کشور بسیار مهم است که ما این نرخ پرتاب را افزایش دهیم. ما اینجا با تمام سرعت در حال ساخت موشک هستیم.»

برونو گفت که این کارخانه سالانه بین ۱۰ تا ۱۲ موشک اطلس ۵ تولید می‌کرد. هدف فعلی، تولید ۲۰ تا ۲۵ موشک ولکان در سال است.

او گفت: «ما ابزار، تجهیزات و سرمایه‌گذاری‌هایی را وارد کرده‌ایم که به ما امکان می‌دهد نرخ تولید را با سرعت بالایی افزایش دهیم. همچنین در حال انتقال تولید قطعاتی هستیم که قبلاً از جای دیگر تهیه می‌کردیم تا خودمان در همین کارخانه تولید کنیم.»

او اشاره کرد که قطعات سپر حرارتی مورد استفاده در موشک‌های این کارخانه قبلاً در سوئیس ساخته می‌شدند، اما اکنون در کارخانه دیکیتر تولید می‌شوند. فناوری چرخش گنبد نیز قبلاً در جای دیگری تولید می‌شد، اما حالا این کار در داخل شرکت انجام می‌شود.

برونو همچنین گفت که هنوز در حال تهیه فهرستی از سایر قطعات و خدماتی هستند که می‌توانند تولیدشان را در این تأسیسات متمرکز کنند.

او اعلام کرد که سرمایه‌گذاری شرکتش در این کارخانه اکنون به حدود نیم میلیارد دلار رسیده است.

برخی از موشک‌هایی که در این کارخانه تولید می‌شوند، برای حمل پروژه «کوئیپر» آمازون به فضا پرتاب خواهند شد. پروژه کوئیپر یک منظومه ماهواره‌ای اینترنت پهن‌باند در مدار پایینی زمین است که برای رقابت با شبکه استارلینک اسپیس‌ایکس طراحی شده است.

برونو گفت: «در حال حاضر، تنها یک ارائه‌دهنده اصلی (استارلینک) وجود دارد. اما وقتی آمازون وارد بازار شود، دو ارائه‌دهنده وجود خواهد داشت و رقابت شکل خواهد گرفت. در نتیجه، انتخاب در بازار بیشتر خواهد شد.»

او تخمین می‌زند که حدود دو سوم پرتاب‌های موشک‌های اطلس ۵ و ولکان که در این کارخانه ساخته می‌شوند، در چند سال آینده برای مأموریت‌های آمازون استفاده خواهند شد.

تمرکز دیگر این کارخانه بر تولید موشک برای مأموریت‌های امنیت ملی است.

برونو گفت: «عملیات‌های نظامی پایه به فضا نیاز دارند. توانایی رفتن به فضا در هر زمان و به هر مداری که نیاز داریم، اکنون برای حفظ زیرساخت‌های لازم جهت پاسداری از صلح و بازدارندگی در برابر دشمنانی مانند چین، روسیه یا کره شمالی که این صلح و امنیت آمریکا را به چالش می‌کشند، ضروری است.»

این موضوع شامل ایفای نقش در طرح دفاعی «گنبد طلایی» رئیس‌جمهور دونالد ترامپ نیز می‌شود. برونو گفت که ژنرال مایکل گتلین، مسئول طرح گنبد طلایی، بخشی از معماری این طرح را منتشر کرده است.

برونو پیش‌بینی می‌کند که موشک‌های ولکان اجزای گنبد طلایی را به فضا حمل کنند.

او گفت: «آن‌ها برای مأموریت‌ها رقابت خواهند کرد. ما برای به دست آوردنشان رقابت می‌کنیم و مطمئنم که در چند مورد برنده خواهیم شد.»

با وجود اینکه دولت ایالات متحده یکی از مشتریان اصلی این شرکت است، برونو گفت که تعطیلی دولت فدرال بر فعالیت‌های این کارخانه تأثیری نداشته است.

او گفت: «دولت در واقع کارش را برای فعال نگه داشتن ما به خوبی انجام داده است. اگر دو روز پیش از من می‌پرسیدید، کمی نگران مأموریتی بودم که قرار بود چهارشنبه شب انجام شود.»

مأموریتی که قرار بود با یکی از آخرین موشک‌های اطلس ۵ پرتاب شود، به مجوز ویژه‌ای از کمیسیون ارتباطات فدرال (FCC) نیاز داشت. وب‌سایت آنلاینی که ULA برای پرداخت هزینه ۷۵ دلاری مجوز به آن نیاز داشت، از کار افتاده بود.

اما برونو گفت که ULA توانست مجوز را تأیید کند.

این موشک که حامل یک ماهواره برای شرکت فناوری‌های جهانی Viasat بود، قرار بود چهارشنبه شب ساعت ۹:۲۴ شب از کیپ کاناورال به فضا پرتاب شود.

اگر محصولی را خریداری کنید یا از طریق پیوندی در سایت ما برای یک حساب کاربری ثبت‌نام کنید، ممکن است ما کارمزد دریافت کنیم. با استفاده از این سایت، شما با توافقنامه کاربری ما موافقت کرده و می‌پذیرید که کلیک‌ها، تعاملات و اطلاعات شخصی شما ممکن است توسط ما و رسانه‌های اجتماعی و سایر شرکای شخص ثالث مطابق با سیاست حفظ حریم خصوصی ما جمع‌آوری، ثبت و/یا ذخیره شود.

با افزایش علاقه گردشگران به درک واقعیت‌های اجتماعی و سیاسی مقاصد محبوب گردشگری، برخی از راهنمایان محلی نیز تورهای خود را متناسب با این نیاز تغییر داده‌اند.

اردیبهشت گذشته برای اولین بار به آتن رسیدم؛ با رؤیای معماری مرمرین و خیابان‌های خوش‌منظره. اما وقتی به پترالونا، محله مرکزی محل اقامتم، رسیدم، با مغازه‌های خالی، پیاده‌روهای شکسته و ساختمان‌های فروریخته و پوشیده از گرافیتی مواجه شدم.

هرچه بیشتر می‌گشتم، بیشتر از خودم می‌پرسیدم که چرا بخش‌هایی از این شهر باستانی به جای جذابیت کلاسیک، حس زوال شهری را القا می‌کنند.

بازدید از آکروپلیس احتمالاً پاسخی برای سوالاتم نداشت. در بخش «تجربه‌ها»ی Airbnb به دنبال گزینه‌ای مرتبط‌تر گشتم و «گشت‌وگذار اجتماعی و سیاسی آتن» را پیدا کردم. شعارش این بود: «چطور ‘گهواره دموکراسی’ به ‘مایه دردسر اروپا’ تبدیل شد؟» من هم در یکی از تورهای مشابهی که این راهنما برگزار می‌کرد، ثبت‌نام کردم.

راهنمای تور، ایزاک کابایرو سوئِی، یک کارشناس علوم سیاسی ۳۵ ساله اسپانیایی‌تبار بود. من و پنج شرکت‌کننده دیگر او را در نزدیکی میدان شلوغ اومونیا ملاقات کردیم. آقای سوئِی که موهای کوتاه و عینک داشت، صحبت‌هایش را با این توضیح آغاز کرد که آتن معاصر تقریباً هیچ وجه اشتراکی با یونان باستانِ ارسطو ندارد. این روزها، این شهر به آزمایشگاهی برای تقریباً تمام آسیب‌های اجتماعی مهم پس از هزاره جدید تبدیل شده است: اعیان‌نشین‌سازی، نابرابری ثروت، بحران پناهجویان و مهاجران، و فرسودگی زیرساخت‌ها.

در حالی که صنعت گردشگری فشاری مضاعف بر مقاصد محبوبی مانند آتن، بوئنوس آیرس، مکزیکوسیتی و ریودوژانیرو وارد می‌کند، تجربیاتی مانند آنچه آقای سوئِی ارائه می‌دهد، بازدیدکنندگان کنجکاو را به خود جلب کرده است. این تورها روایتی متفاوت از داستان‌های سنتی گردشگری ارائه می‌دهند و راهی برای آشنایی با تنش‌هایی هستند که بر زندگی ساکنان واقعی این شهرها تأثیر می‌گذارد.

نگاهی به شهری نادیده

به مدت سه ساعت، آقای سوئِی ما را به بخش‌هایی از شهر برد که بیشتر مسافران از آن‌ها چشم‌پوشی می‌کنند یا دوری می‌گزینند؛ جاهایی که مدارس متروکه و آپارتمان‌های کهنه در کنار هتل‌های بلندمرتبه قرار داشتند و پاساژهای خالی، اقامتگاه‌های اجاره‌ای را در خود پنهان کرده بودند.

او به ما اجازه داد نگاهی به دنیای آتنی‌های عمدتاً نادیده‌گرفته‌شده، از جمله مهاجران و آلونک‌نشینان، بیندازیم. او این مکان‌ها را به مسائلی مانند فساد، جابه‌جایی فرهنگی و سیاست ربط داد و داستان‌های روشنگری از سازماندهی‌های مردمی و کمک‌های متقابل برایمان تعریف کرد.

این تور پیش‌فرض‌های ذهنی مرا به هم ریخت و باعث شد آتن را نه آن‌طور که تصور می‌کردم، بلکه آن‌طور که واقعاً بود، تحسین کنم و من تنها کسی نبودم که چنین حسی داشتم.

پیتر آلن، یک مهندس نرم‌افزار ۳۸ ساله از لیورپول که در تور حضور داشت، گفت: «روایت‌های سنتی گردشگری، ساکنان این مکان‌ها را نادیده می‌گیرند، انگار که آن‌ها اهمیتی ندارند. جای تعجب نیست که شهرهایی مانند آتن به همین دلیل در یافتن هویتی مدرن برای خود دچار مشکل شده‌اند.»

آقای سوئِی می‌گوید آقای آلن، که می‌توان او را یک کوچ‌نشین دیجیتال توصیف کرد، کاملاً با مشخصات جمعیت‌شناختی معمول تور «گشت‌وگذار اجتماعی و سیاسی آتن» مطابقت دارد: مسافرانی با سفرهای مکرر و گرایش‌های چپ، که عمدتاً از شهرهای بزرگ می‌آیند. او توضیح می‌دهد: «اساتید دانشگاه، افراد فعال در علوم اجتماعی، سیاست، اقتصاد و همچنین تعداد زیادی از اهالی تکنولوژی. حتی می‌توانم بگویم که عاشق برند پاتاگونیا هستند.»

آقای سوئِی، که تورهایی مانند «درک بحران پناهجویان» و «گشت‌وگذار در تاریخ دگرباشان جنسی یونان» را نیز ارائه می‌دهد، اشاره کرد که بیشتر رزروها در لحظه آخر انجام می‌شود. این نشان می‌دهد که گردشگران کنجکاو احتمالاً تنها پس از مواجهه با راهنمای رسمی بازدیدکنندگان «اینجا آتن است» به دنبال تحلیل منحصربه‌فرد او می‌روند.

آقای سوئِی گفت: «هدف من این است که تصویری از آنچه در کشور می‌گذرد به شما ارائه دهم و این چیزی نیست که هیئت‌های گردشگری به آن علاقه‌مند باشند. من خودم را یک کارشناس علوم سیاسی می‌دانم و کاری که می‌کنم شبیه ساختن یک مستند است.» البته این یک کسب‌وکار هم هست. تور من ۳۲ یورو، یا حدود ۳۷ دلار، هزینه داشت.

او با تشویق بازخورد شرکت‌کنندگان، شرکتی به نام Planetwonk راه‌اندازی کرد تا تورهای مشابهی را به مقاصدی مانند بوئنوس آیرس، مانیل، مکزیکوسیتی و ریودوژانیرو بیاورد.

فراتر از «تورهای تکیلا»

آقای سوئِی مرا با همکارش در مکزیکوسیتی، گوستاوو سانچز، یک دانشجوی ۲۷ ساله کارشناسی ارشد تاریخ هنر، آشنا کرد. آقای سانچز سال گذشته وقتی به آگهی استخدام آقای سوئِی در لینکدین پاسخ داد، به عنوان یک راهنمای سنتی با مجوز فدرال کار می‌کرد و به قول خودش «تورهای تکیلا، خیلی ماریاچی، خیلی کلیشه‌ای» برگزار می‌کرد. او در یک مصاحبه تلفنی گفت: «آن تورها سرگرم‌کننده‌اند، اما اگر فقط همان‌ها را برگزار کنیم، در واقع کشور را به یک جاذبه عجیب و غریب تقلیل می‌دهیم و مشکلات را پنهان می‌کنیم.»

اخیراً با هجوم گردشگران ثروتمند و دورکاران به مکزیکوسیتی که باعث افزایش قیمت مسکن و مواد غذایی شده، تنش‌ها در این شهر بالا گرفته و تابستان گذشته منجر به تظاهراتی شد.

آقای سانچز که به خوبی با تاریخ فساد و اعتراض در مکزیکوسیتی آشنا بود، با راهنمایی آقای سوئِی، «تور اجتماعی و سیاسی مکزیکوسیتی» (۳۴ یورو) را ایجاد کرد. او مهمانان خود را – که عمدتاً دانشجو، روزنامه‌نگار و کارکنان سازمان‌های غیرانتفاعی هستند – به مکان‌هایی مانند «لا مرسد»، محله‌ای که بزرگ‌ترین بازار مکزیکوسیتی را در خود جای داده و با بی‌توجهی دولت دست‌وپنجه نرم کرده، و «پلازا تلاکسکوآکه»، محل یک زندان مخفی سابق که در آن مخالفان شکنجه می‌شدند و اکنون میزبان اردوگاه بزرگی از بی‌خانمان‌هاست، می‌برد.

او با اشاره به اینکه تا جایی که می‌داند تنها راهنمای برگزارکننده چنین تورهایی در شهر است، گفت: «راهنماهای دیگر معتقدند که نباید درباره اتفاقات بد اینجا صحبت کنیم. من فکر می‌کنم این غیراخلاقی است. من عاشق مکزیکوسیتی هستم. تاریخش را مطالعه کرده‌ام. وقتی جایی را دوست دارید، می‌توانید آن را نقد کنید، چون می‌خواهید تغییر کند.»

این نوع تورها جایگزینی برای پیش‌بینی‌پذیری شلوغ گردشگری مبتنی بر شبکه‌های اجتماعی ارائه می‌دهند، اما مدت‌ها پیش از اینستاگرام و امثال آن وجود داشته‌اند. هنرمند و نویسنده کاتالانی، خوان بروسا، در سال ۱۹۷۹ یک تور «ضدگردشگری» یک شبه در بارسلون ترتیب داد.

در دوره‌ای نزدیک‌تر، در پرتغال، برونو گومز در سال ۲۰۰۸ و در بحبوحه یک رکود اقتصادی دردناک، «تورهای ما از گردشگری متنفریم» (We Hate Tourism Tours) را راه‌اندازی کرد. آقای گومز که اسکیت‌باز و موج‌سوار بود، دوستانش را که به لیسبون می‌آمدند با ون خود می‌گرداند و به جای مقاصد محبوب، آن‌ها را به مکان‌های مورد علاقه شخصی خود می‌برد و به این ترتیب بذر شرکت کنونی‌اش را کاشت. امروز، او به همراه تیمی هشت نفره، تورهایی مانند «ما از بناهای دیدنی متنفریم» و «زندگی واقعی در حومه» را با قیمت پایه ۴۷ یورو برای هر نفر ارائه می‌دهد. آقای گومز و تیمش همچنان از مکان‌های محبوبی مانند قلعه مورها در سینترا چشم‌پوشی می‌کنند و به جای آن، گزینه‌های کمتر شناخته‌شده‌ای را به انتخاب راهنماها به گردشگران نشان می‌دهند.

آقای گومز گفت: «من یک طراح و هنرمندم. همکارم روزنامه‌نگار است. یک مهندس و یک موسیقی‌دان هم در تیم داریم. هیچ‌کدام از ما واقعاً ربطی به گردشگری نداریم. ما فقط چیزهایی را که دوست داریم به اشتراک می‌گذاریم.»

فضایی برای «ضدگردشگری»

به نظر می‌رسد اپراتورهای تورهای سنتی در آتن و مکزیکوسیتی از این رقابت ناراضی نیستند. نمایندگان اپراتور غیرانتفاعی «اینجا آتن است» و «ال تاکو کلاب»، سرویسی در مکزیکوسیتی که ۸۰ راهنما را به کار گرفته و سالانه میزبان هزاران گردشگر است، هر دو از واژه «مکمل» برای توصیف تجربه غیرسنتی این تورهای به اصطلاح ضدگردشگری استفاده کردند.

روح مشترک پشت این تجربیات، تمایل به ارائه برنامه‌ای متفاوت است، اما رویکرد آن‌ها در کسب‌وکار می‌تواند متفاوت باشد. در واقع، برخی از آن‌ها اصلاً کسب‌وکار نیستند.

کایل کاجیهیرو، استاد مطالعات قومی در دانشگاه هاوایی، بیش از ۲۰ سال است که تورهای غیررسمی در اوآهو، عمدتاً برای دوستان و همکارانش، برگزار می‌کند؛ تورهایی که حذف بومیان هاوایی توسط استعمار آمریکا و توسعه نظامی را به چالش می‌کشد. او این گشت‌وگذارها را DeTours (تورهای انحرافی) می‌نامد.

دکتر کاجیهیرو هیچ‌گونه بازاریابی برای DeTours انجام نمی‌دهد و هزینه‌ای هم برای آن‌ها دریافت نمی‌کند، و این تورها واقعاً برای عموم مردم طراحی نشده‌اند. در عوض، وقتی افراد علاقه‌مند با او تماس می‌گیرند، او آن‌ها را ارزیابی می‌کند تا تعهدشان را نسبت به مسائل بومیان هاوایی مانند حقوق زمین و حاکمیت غذایی بسنجد. او می‌گوید DeTours یک فعالیت تجاری نیست، بلکه راهی برای ارتباط فعالان همفکر است.

او گفت: «فکر می‌کنم بازاری برای جایگزین‌هایی وجود دارد که از نظر اخلاقی کمتر مشکل‌ساز باشند و حتی ارزش‌هایی را که مردم دارند، تأیید کنند. و نیاز است که نوع دیگری از داستان روایت شود. اما من نگران این هستم که چگونه حتی نیت‌های خوب هم می‌توانند به یک تجربه کالایی تبدیل شوند.»

شاید مفهوم تورهای ضدگردشگری متناقض به نظر برسد، اما به گفته آنو تارانث، عضو هیئت علمی دانشگاه واشنگتن و نویسنده کتاب «فراتر از سفرهای عذاب وجدان: سفر آگاهانه در دنیایی نابرابر»، پذیرش طیف کامل این تورها – از رویکرد گسترده آقای سوئِی تا انحصارگرایی استراتژیک دکتر کاجیهیرو – می‌تواند به ایجاد یک تغییر ضروری در عادات سفر کمک کند.

دکتر تارانث گفت: «ما باید در همه سطوح عمل کنیم. ضدگردشگری در تضاد با گردشگری نیست، بلکه تعریف ما از گردشگری باید گسترده‌تر شود.»

او افزود: «هیچ‌کدام از این‌ها گفتگوهای ساده‌ای نیستند، اما من می‌بینم که مردم می‌خواهند بفهمند ما کجا هستیم و چگونه به اینجا رسیده‌ایم، و انجام کاری متفاوت به چه معناست.»

شرکت مسافرتی Saga شهرهایی از مجارستان و یونان را به عنوان بهترین مکان‌ها برای چشیدن غذاهای «سنتی» در اروپا معرفی کرد

بسیاری از مسافران تنها و تنها به یک دلیل راهی کشورهایی مانند ایتالیا، فرانسه و اسپانیا می‌شوند: غذا. آخر، کجا می‌توان پیتزای ناپلی اصیل‌تری از زادگاهش، ناپل، پیدا کرد؟ از سوی دیگر، لیون، پایتخت خوراک‌شناسی فرانسه، به خاطر رستوران‌های کوچک سنتی (بوشون‌ها) و رستوران‌های ستاره‌دار میشلن شهرت دارد و شهر آفتابی سن سباستین در اسپانیا نیز با پینچوس‌های ساحلی‌اش شناخته می‌شود.

اما طبق یک پژوهش جدید، هیچ‌کدام از این کشورها در صدر فهرست «اصیل‌ترین» مقاصد غذایی اروپا قرار ندارند.

این پژوهش که توسط شرکت مسافرتی Saga انجام شده، با استفاده از نظرات گوگل، بیش از ۵۰۰۰ رستوران در ۱۲۵ شهر اروپایی را تحلیل کرده است. در این تحلیل، فراوانی کلمات «اصیل» و «سنتی» و همچنین امتیاز کلی مشتریان بررسی شده است. می‌پرسید برای بهترین غذاهای محلی به کجا باید سفر کرد؟ خب، شاید بهتر باشد سفر به لیون و سن سباستین را به وقتی دیگر موکول کنید، چرا که بوداپست در صدر این فهرست قرار گرفته است.

پایتخت مجارستان که بیشتر به خاطر کافه‌های خاص در بناهای مخروبه (ruin bars) و حمام‌های آب گرمش شهرت دارد، به سرعت در حال تبدیل شدن به یک رقیب جدی در عرصه آشپزی است و هر سال ستاره‌های میشلن جدیدی به صحنه رستوران‌هایش اضافه می‌شود. این شهر همچنین میزبان اولین «تایم اوت مارکت» اروپای مرکزی است که تنها کمی بیش از یک ماه از افتتاح آن می‌گذرد.

غذاهای شاخص این شهر مقوی و سرشار از طعم هستند: گولاش، سوپ غلیظ گوشت گاو و پاپریکا؛ چیکن پاپریکاش با خامه ترش؛ و پنکیک گوندل که با کشمش خیسانده در رام و گردو پر شده است.

پیشنهاد ما: بهترین رستوران‌های بوداپست

پیترجان کرسول، کارشناس بوداپست در تایم اوت، پیشنهاد می‌کند میزی در «بورکونیها» (Borkonyha)، رستورانی ستاره‌دار میشلن با غذاهای خلاقانه مجارستانی، یا «روزنستاین» (Rosenstein) رزرو کنید؛ جایی که دستور پخت‌های کلاسیک خانوادگی، مایه افتخار منوی نوشته‌شده روی تخته‌سیاه آن است.

در جایگاه دوم، یک نام شگفت‌انگیز دیگر قرار دارد: پیرئاس در یونان. این شهر ساحلی که اغلب زیر سایه تاریخ باستانی آتنِ همسایه‌اش قرار می‌گیرد، از نظر آشپزی حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. به عنوان بزرگ‌ترین بندر کشور، پیرئاس بهشتی برای عاشقان غذاهای دریایی است؛ از صدف‌های آبدار و هشت‌پای کبابی گرفته تا سوپ ماهی داغ و ماهی کاد سرخ‌شده و ترد. و برای دسر؟ لوکومادس‌های تازه؛ دونات‌های طلایی آغشته به عسل که گفته می‌شود در یونان باستان برای قهرمانان المپیک سرو می‌شده است.

از دیگر شهرهای اروپایی که غذاهای «اصیل» و درجه‌یکی سرو می‌کنند می‌توان به وین در اتریش، والتا در مالت و پراگ در جمهوری چک اشاره کرد. ایتالیا، در مقایسه با رقبای نامدارش یعنی اسپانیا و فرانسه، عملکرد بهتری داشت اما با اختلاف کمی توانست در فهرست جای بگیرد و میلان رتبه دهم را از آن خود کرد. فهرست کامل ده شهر برتر را در زیر مشاهده کنید.

۱۰ شهر برتر اروپا با «اصیل‌ترین» غذاها به انتخاب Saga

1. بوداپست، مجارستان
2. پیرئاس، یونان
3. آتن، یونان
4. وین، اتریش
5. کراکوف، لهستان
6. پراگ، جمهوری چک
7. والتا، مالت
8. ورشو، لهستان
9. مونیخ، آلمان
10. میلان، ایتالیا

آیا می‌دانستید که چهار شهر آفریقایی در میان ۲۰ مقصد برتر غذایی جهان قرار گرفته‌اند؟

همچنین بخوانید: بهترین سرآشپزهای جوان در پایتخت آشپزی اروپا.

با ما همراه باشید: برای دریافت آخرین اخبار سفر و بهترین رویدادهای سراسر جهان، در خبرنامه رایگان سفر تایم اوت ثبت‌نام کنید.

فکر می‌کنید همه این‌ها را تجربه کرده‌اید؟ دوست من، دوباره فکر کنید.

از ابتدای سال جاری، انتظارات از سودآوری «هفت غول فناوری» (Magnificent Seven) افزایش یافته، در حالی که این انتظارات برای ۴۹۳ شرکت دیگر در شاخص S&P کاهش داشته است. این روند در نمودارهای زیر قابل مشاهده است.

یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که ابر غبار نامتقارن و عجیب ماه احتمالاً ناشی از اختلاف شدید دمای شب و روز آن است.

یک ابر غبار عجیب و نامتقارن، ماه را فرا گرفته است که همواره به سمت رو به خورشید متمایل است. اکنون، یک مطالعه جدید ممکن است سرانجام توضیح دهد که این ابر چگونه چنین شکل نامتقارنی پیدا کرده است.

بیشتر سطح ماه با لایه‌ای از غبار خاکستری و سنگ‌های سست پوشیده شده است. این لایه که «رگولیت» نام دارد، در اثر بمباران مداوم سطح ماه توسط ریزشهاب‌سنگ‌ها (سنگ‌های فضایی کوچکی که از برخورد سیارک‌ها و دنباله‌دارها به وجود می‌آیند) ایجاد می‌شود. ماه، بدون جو محافظی که در مورد زمین باعث سوختن ریزشهاب‌سنگ‌ها به شکل «تیر شهاب» می‌شود، روزانه مورد اصابت چندین تن ریزشهاب‌سنگ قرار می‌گیرد. این برخوردها نیز به نوبه خود، سنگ‌های رگولیت را ساییده و به غبار تبدیل می‌کنند.

ریزشهاب‌سنگ‌ها همچنین غبار ماه را به هوا بلند می‌کنند. در سال ۲۰۱۵، پژوهشگران دریافتند که این غبار در حال صعود، ابری عظیم ایجاد می‌کند که تا چند صد مایل بالاتر از سطح ماه امتداد دارد. سباستین ورکرک، پژوهشگر فوق‌دکترای آژانس فضایی ملی فرانسه (CNES) در پاریس و نویسنده اول این مطالعه جدید، در ایمیلی به لایو ساینس گفت که این ابر چندان غلیظ نیست و با چشم غیرمسلح دیده نمی‌شود.

او گفت: «بیشترین چگالی اندازه‌گیری‌شده تنها ۰.۰۰۴ ذره در هر متر مکعب بود (معادل ۴ دانه غبار در یک سیلوی غلات).» با این حال، این ابر به دلیل نامتقارن بودنش غیرعادی است، به طوری که غبار در سمت روز ماه (بخشی که در هر لحظه رو به خورشید است) بیشتر از سمت شب آن است. ورکرک با اشاره به خط مشخصی که نور خورشید را از تاریکی در سطح ماه جدا می‌کند، افزود: «این ابر در نزدیکی سطح و در مرز سپیده‌دم بیشترین چگالی را دارد.»

کاشفان این ابر، این عدم تقارن را به گروه‌های خاصی از شهاب‌سنگ‌ها نسبت داده بودند که مسیرشان باعث می‌شود بیشتر به سطح روز ماه برخورد کنند. اما تفاوت آشکار بین سمت روز و شب ماه – یعنی دما – توجه ورکرک را به خود جلب کرد.

درحالی‌که سطح ماه در طول روز اغلب سوزان است و دما به مراتب بالاتر از گرم‌ترین نقطه روی زمین می‌رسد، شب‌های ماه چهار برابر سردتر از میانگین دمای قطب جنوب است. این نوسان دمایی عظیم تا ۲۸۵ درجه سانتیگراد (۵۴۵ درجه فارنهایت) باعث شد ورکرک و همکارانش به این فکر بیفتند که آیا این پدیده می‌تواند مسئول شکل نامتقارن ابر باشد.

برای آزمودن این فرضیه، ورکرک و همکارانش (پژوهشگرانی از دانشگاه‌های آمریکا و اروپا) به سراغ مدل‌های کامپیوتری رفتند. این تیم برخورد ریزشهاب‌سنگ‌هایی به اندازه عرض یک تار موی انسان را به غبار ماه در دو دما شبیه‌سازی کردند: ۱۱۲ درجه سانتیگراد (۲۳۳ درجه فارنهایت) و منفی ۱۸۳ درجه سانتیگراد (منفی ۲۹۷ درجه فارنهایت) که به ترتیب با میانگین دمای روز و پیش از سپیده‌دم ماه مطابقت دارد.

ورکرک گفت: «سپس دانه‌های غبار پرتاب‌شده به صورت جداگانه ردیابی می‌شوند تا توزیع آن‌ها در فضا مشخص شود.» پژوهشگران همچنین این شبیه‌سازی‌ها را با تغییر میزان فشردگی غبار تکرار کردند.

آن‌ها دریافتند شهاب‌سنگ‌هایی که به سطوح «پوک‌تر» برخورد می‌کنند، مقدار کمتری غبار به هوا بلند می‌کنند، زیرا پوکی سطح، ضربه‌ها را جذب می‌کند. در مقابل، شهاب‌سنگ‌هایی که به سطوح فشرده‌تر برخورد می‌کنند، مقادیر بیشتری از ذرات غبار با سرعت کم تولید می‌کنند. به عقیده پژوهشگران، این تفاوت نشان می‌دهد که ابرهای غبار می‌توانند نشانگری برای میزان فشردگی سطح ماه باشند.

علاوه بر این، شهاب‌سنگ‌های روز ۶ تا ۸ درصد بیشتر از شهاب‌سنگ‌های شب غبار بلند می‌کنند و بخش بزرگ‌تری از این ذرات غبار در دماهای بالا (نسبت به آن‌هایی که در دماهای پایین‌تر تشکیل می‌شوند) انرژی کافی برای رسیدن به ارتفاع ماهواره‌های مداری را دارند که می‌توانند آن‌ها را شناسایی کنند. پژوهشگران در این مطالعه که در تاریخ ۱۵ اکتبر در مجله Journal of Geophysical Research: Planets منتشر شد، توضیح دادند که هم مقادیر بیشتر غبار بلندشده و هم بخش بزرگ‌تر غباری که به ماهواره‌ها می‌رسد، می‌تواند فراوانی غبار در سمت روز را توجیه کند.

—نورهای مرموزی که گاهی روی ماه دیده می‌شوند چیستند؟

—مطالعه‌ای پیشگامانه از ناسا نشان می‌دهد که باد خورشیدی ممکن است روی ماه آب تولید کند

—فضانوردان آپولو کشف کردند که ماه پوشیده از دانه‌های شیشه‌ای نارنجی‌رنگ است. اکنون سرانجام می‌دانیم چرا.

این تیم قصد دارد تحلیل خود را به دیگر اجرام منظومه شمسی که تحت تأثیر ریزشهاب‌سنگ‌ها قرار دارند، گسترش دهد. ورکرک اشاره کرد که یکی از موارد بسیار جالب، عطارد است که دمای آن بسیار گرم‌تر از سطح روز ماه است و در نتیجه، تفاوت دمای شب و روز بزرگ‌تری دارد. این موضوع به نوبه خود باید ابر غباری با عدم تقارن بیشتری ایجاد کند.

ورکرک افزود پژوهشگران امیدوارند این مشاهده فرضی را به صورت مجازی بازسازی کنند؛ موضوعی که مأموریت «بپی‌کلمبو» به عطارد نیز آن را بررسی خواهد کرد.