دسته: سریال

توسط میچل مارتین، آرزو رضوانی، اوبد مانوئل

فیلمساز کن برنز انقلاب آمریکایی را در سری مستند جدید بررسی می‌کند

کن برنز در صحنه هنگام اکران نیویورک سری انقلاب آمریکایی پی‌بی‌اس در جشنواره آتلانتیک 2025، در تاریخ ۱۸ سپتامبر در شهر نیویورک سخن می‌گوید. Michael Loccisano/Getty Images

فیلمساز کن برنز برخی از مهم‌ترین لحظات شکل‌گیری تاریخ آمریکا را بررسی کرده است.

او به جنگ داخلی پرداخته، واکنش ایالات متحده به هولوکاست را تجزیه و تحلیل کرده و سیر تکامل موسیقی جاز را مستند کرده است.

در پروژهٔ اخیر خود، برنز لنز خود را به سوی انقلاب آمریکایی می‌چرخاند — رویدادی که او آن را مهم‌ترین اتفاق از زمان تولد مسیح می‌داند.

در گفتگو با Morning Edition، برنز گفت که می‌خواهد «مردم را بیدار کند» تا به این حقیقت پی ببرند که «در طول اکثر تاریخ بشریت، اکثر مردم زیر سلطهٔ استبدادی زندگی می‌کردند و آنچه در سواحل شرقی شمال آمریکا رخ داد، شهروندانی ساخت — این پدیدهٔ جدید با مسئولیت‌ها».

سری شش بخشی — که ده سال طول کشیده است — داستان گسترش انقلاب آمریکایی را از طریق روایت‌های رهبران سیاسی و نظامی، سربازان بومی، سربازان آزاد و بردهٔ آفریقایی و بسیاری دیگر که در هر دو طرف جنگ نقش ایفا کردند، بازگو می‌کند.

قسمت نخست انقلاب آمریکایی در روز یکشنبه، ۱۶ نوامبر، بر روی شبکهٔ PBS پخش می‌شود. این سری توسط برنز، دیوید اشمیدت و سارا بوتستین مشترکاً کارگردانی شده است.

برنز پروژه‌اش و آنچه در حین ساخت آن آموخته بود را با میچل مارتین از NPR به‌اشتراک گذاشت. در ادامه برخی از نظرات او آمده است:

پدران مؤسس در تصور کشوری که می‌ساستند، به آمریکایی‌های آینده فکر می‌کردند

برنز می‌گوید پدران مؤسس دربارهٔ «میلیون‌های زاده‌نشده» که تحت تأثیر شکل‌گیری کشور و مفهوم شهروندی قرار می‌گیرند، صحبت کرده‌اند.

وقتی توماس جفرسون دربارهٔ جستجوی خوشبختی صحبت کرد، برنز گفت این هدف، دنبال کردن چیزهای مادی نیست؛ بلکه به‌دنبال یادگیری مادام‌العمر در بازاری از ایده‌هاست.

برنز می‌گوید: «اگر زندگی‌تان را با یادگیری مادام‌العمر پیش ببرید، فضیلت‌مند خواهید شد. شما حق شهروندی را به‌دست می‌آورید، که یکی از بالاترین افتخاراتی است که می‌توان به هر انسانی اعطا کرد.»

نقدهای تلویزیونی

«انقلاب آمریکایی» کن برنز باعث می‌شود تاریخ ایالات متحده را به‌ شکل متفاوتی درک کنید

خشونت انقلاب، اهمیت آن را چند برابر می‌کند

انقلاب آمریکایی بررسی می‌کند که درگیری‌ها تا چه اندازهٔ خشونت‌آمیز بوده‌اند.

برنز می‌گوید بدون وجود خبرنامه‌های تصویری یا عکس‌ها، درک فعلی از نبردها «به نقاشی‌های رمانتیک محدود می‌شود». او به‌علاوه می‌افزاید که گفت‌وگوها در مورد انقلاب معمولاً بر لحظات بزرگ مانند کنگره قاره‌ای و کنوانسیون قانون اساسی متمرکز است.

برنز می‌گوید: «ما فکر می‌کنیم اگر به خشونت اعتراف کنیم… به‌نحوی که این ایده‌های بزرگ را تضعیف می‌کند». «در واقع، من معتقدم این ایده‌های بزرگ وقتی که درک کنید از انقلاب خونین، که گاهی جنگ چریکی و به‌طرز شگفت‌انگیزی بی‌رحمانه است، و حتی جنگ داخلی نیز محسوب می‌شود، الهام‌بخش‌تر می‌شود».

تقسیم‌پذیری یک ویژگی دائم در تاریخ ایالات متحده است

برنز می‌گوید: «وقتی به انقلاب نگاه می‌کنید، آن زمان واقعاً تقسیم‌شده بودیم، واقعاً تقسیم‌شده. مردم به همسایگان خود می‌کشتند».

او به این نکته اشاره کرد که صدها هزار نفر در جنگ داخلی کشته شدند و در دوره جنگ ویتنام، بمباران‌های متعددی در ایالات متحده رخ داد.

برنز می‌گوید: «فکر می‌کنم ما این را فراموش می‌کنیم. و تقریباً در هر دوره‌ای که به آن پرداخته‌ام، اختلافات عظیم میان مردم مشاهده می‌شود».

مصاحبه‌های سینمایی

سری «انقلاب آمریکایی» کن برنز، صداهایی را به کار می‌گیرد که پدران مؤسس نادیده گرفته‌اند

برنز می‌گوید سری انقلاب آمریکایی یادآور این است که چرا آزمایش دموکراسی در آمریکا این‌قدر خاص است.

پدران مؤسس گفتند: «ما دربارهٔ تو و من صحبت می‌کنیم؛ دربارهٔ میلیون‌ها نسل زاده‌نشده هم می‌گوییم». برنز افزود: «ما وظیفه داریم به آنچه آن‌ها به ما می‌داده‌اند گوش بسپاریم، بفهمیم چه چیزهایی برایشان مهم بوده است… و سپس سعی کنیم این پیام را به نسل‌های آینده منتقل کنیم؛ شاید نکات جزئی که ما این‌قدر به آن‌ها مشغولیم، اموری که به‌طور مداوم به آن‌ها خیره می‌شویم، دیگر به همان اندازه مهم به‌نظر نرسند.»

نسخهٔ دیجیتال این داستان توسط مجد الوهیدی ویرایش شد. نسخهٔ رادیویی توسط فیل هارل تولید شد.

رامی ملک می‌گوید که اگرچه موضوع فیلم جدیدش نورنبرگ جدی و تاریک است، اما داستان و شخصیت‌ها آن‌قدر جذاب بودند که او و هم‌بازیانش نتوانستند هنگام کار احساس سرخوشی کنند.

«جالب این است که واژه ‘سرگرمی’ در نورنبرگ به‌صورت متناقض ظاهر می‌شود»، ملکی در پنل Contenders Film: لوس آنجلس که همراه با نویسنده‑کارگردان جیمز وندربیلت برگزار شد، اندیشید. برنده اسکار بوهمین رپسودی توصیف کرد که چگونه تضاد بین تنشی که در صحنه ایجاد می‌شود و شادی بازیگران در خلق شخصیت‌های ماندگار و غوطه‌ور شدن در لحظات سبک‌تری که به داستان تعقیب افسر برجسته نازی، هرمن گورینگ (با بازی راسل کرو) انسانیت می‌بخشد، وجود دارد.

«لحظاتی وجود دارد که می‌خندید، و این همان چیزی است که جیمز به‌طرز درخشان در فیلمنامه به وجود آورده؛ همین بود که مرا به این پروژه جذب کرد». «من عاشق داستان‌هایی هستم که ما را به تاریخ می‌برند و اجازه می‌دهند قصه‌ای را که فکر می‌کنیم می‌شناسیم، دوباره بازگو کنیم – و به شما قول می‌دهم که وقتی این را می‌بینید، اگر هنوز ندیده‌اید، سورپرایزها و پیچ‌وخم‌های فراوانی در انتظار شماست و بخشی از این تاریخ به‌راستی شما را متحیر خواهد کرد».

ملیک گفت که او و هم‌بازیانش «آب دهان‌مان می‌در آمد در حالی که ما در حال تماشا یا مشارکت در این کار بودیم. و می‌دانم مایکل (شانن) و راسل هر ثانیه از آن را لذت می‌بردند تا بتوانند این صحنه‌ها را اجرا کنند».

ملیک افزود که حس مکان به وزن‌پذیری داستان افزوده شد. او توضیح داد: «ما در مجارستان فیلم‌برداری می‌کردیم و در پایان هر برداشت تشویق ایستاده‌ای داشتیم». او افزود که مردم محلی «دست می‌زدند چون پیوندهای بسیاری بین این بخش از جهان و اتفاقات رخ داده وجود داشت – بسیار نزدیک. بنابراین می‌توانید این حس را درک کنید. می‌توانید تنش صحنه دادگاه را احساس کنید. این حس هر روز ملموس بود. آن را با خود می‌بردید و بله، چیزی منحصر به‌فرد در آن وجود داشت».

او افزود: «تمام وجودم را به درک طبیعت آنچه این مرد، هرمن گورینگ، تجربه می‌کرد، اختصاص دادم»، دربارهٔ نقش خود به‌عنوان روانپزشک ارتش که مأمور ارزیابی گورینگ در نقطه‌ای حساس از دوران پس از جنگ بود، و با نازی‌هایی که برخی از وحشت‌بارترین جنایات تاریخ را مرتکب یا دستور داده بودند، درگیر شد.

مرتبط: «نورنبرگ» در TIFF شگفت‌زده کرد: چرا برپایی محاکمه پس از جنگ جهانی دوم و مشکلات دستیار هیتلر، هرمن گورینگ، ۱۳ سال طول کشید

او که همچنان رزومهٔ بازیگری‌اش را گسترش می‌دهد، ملک همچنین واضح کرد که در هیچ بازآفرینی یا ادامه‌ای از آقای ربات که توسط سام اسمایل، خالق این سریال ۲۰۱۵‑۲۰۱۹ ساخته شده، تمایلی به بازگشت ندارد. «نه»، او قطعی گفت، هرچند افزود که ممکن است همکاری در پروژه‌ای نامرتبط پیش آید. «سام و من فقط دربارهٔ همکاری دوباره صحبت کردیم، اما همین است».

دوشنبه برای دریافت ویدئوی پنل مراجعه کنید.

طرفداران پس از پخش ویدئویی که مراسم خاکسپاری ستارهٔ برنامهٔ “So You Think You Can Dance” به‌سرعت به‌صورت ویروسی منتشر شد و برخورد خشونت‌آمیزی بین مادر جوشوا آلن و دوست‌دختر سابق او را به تصویر می‌کشید، شوکه شدند؛ این ماجرا موجب مداخله پلیس شد.

B.Kadijat Towolawi

اسکرین‌شات | تیک‌تاک

پس از انتشار ویدئویی که از مراسم خاکسپاری ستارهٔ برنامهٔ “So You Think You Can Dance”، جوشوا آلن، به‌صورت ویروسی منتشر شد و صحنه‌ای تکان‌دهنده را در بالای تابوت او ضبط کرد، طرفداران در شگفتی فرو رفتند. مراسمی که قرار بود به‌طور صلح‌آمیز برگزار شود، به‌سرعت به آشوبی بدل شد؛ توهین‌ها و درگیری فیزیکی بروز کرد. این ماجرا کاملاً پرآشوب بود؛ اما این‌ها نکاتی هستند که درباره‌اش می‌دانیم.

جوشوا آلن، ۳۶ ساله، که با بیماری روانی خود دست و پنجه نرم می‌کرد، به‌طور تراژیک در تاریخ ۳۰ سپتامبر پس از گزارش‌هایی مبنی بر این‌که جلوی یک قطار ایستاد، دار فانی را وداع گفت. مرگ او روز بعد به‌صورت عمومی اعلام شد؛ خانواده جزئیات را تأیید کرد و تحقیقاتی در حال انجام است.

به گزارش Complex، خانواده و دوستان در تاریخ ۹ نوامبر در فورت‌ورث، تگزاس دور هم جمع شدند تا وداع نهایی خود را با او داشته باشند؛ لیکن به‌جای مراسم آرام، از آن‌ها دعوت شد تا در یک درگیری بین مادر آلن، آنژلا تولبرت، و دوست‌دختر سابق او شرکت کنند.

در ویدئوی ویروسی، تولبرت و دوست‌دختر سابق با جملات تند و توهین‌آمیز در فضای بیرون از خانهٔ تدفین به یکدیگر حمله می‌کنند.

«به آن‌ها نشان بده که باید چه کاری انجام دهد»، تولبرت گفت و مرد دیگری افزود: «او در حال نقض حکم منع است.»

«درست است. ما تهدیدی برای او هستیم»، مادر سوگ‌بار ادامه داد.

«خب، او نباید اینجا باشد»، مرد گفت. «او نباید اینجا باشد.»

دلیل وجود این حکم منع واضح نیست، اما این موضوع مانع از تشدید وضعیت نشد.

زمانی که زنی دیگر با پیراهنی آبی تیره سعی کرد وارد کلیسا شود، زنی مسن‌تر جلوی او را گرفت و گفت: «به اینجا نیا». پس دو زن به تبادل سخن پرداختند.

«همان‌طور که گفتم، باید به‌پشت او ضربه بزنم»، تولبرت فریاد کرد. «او نیازی به رفتن به زندان ندارد؛ ما یک بچه‌کوچه‌ای را به‌دست می‌آوریم»، سپس او را دوباره هل داد. همان‌طور که می‌بینید، مادر با این دختر جوان بازی نمی‌کند.

درگیری زمانی به‌صورت فیزیکی شد که دوست‌دختر سابق برای بوسیدن آلن خم شد، ولی تولبرت از صندلی خود پرید و او را از موها کشید.

صداهایی شنیده می‌شد که فریاد می‌زدند: «نه! نه! نه! نه! این یک دعواست. آن‌ها در حال دعوا هستند.»

اعضای کلیسا وارد عمل شدند تا درگیری را پایان دهند و پس از لحظاتی، پلیس برای آرام‌سازی وضعیت وارد شد.

شبکه‌های اجتماعی با نظرات فراوان دربارهٔ این درگیری سرشار شدند.

یک کاربر یوتیوب نوشت: «دوست‌دختر سابق به‌خاطر نقض حکم منع اشتباه کرد. چرا از او سؤال نشد که آیا حضور در این مکان مجاز است یا نه؟ این کار درست می‌بود، نه این‌که بی‌خبر حاضر شود. برخی افراد فکر می‌کنند وقتی دوست یا دوست‌دختر بوده‌اند، جایگاه زنی مثل همسر دارند. او فقط دوست‌دختر سابق است (سرم می‌چرخد).»

در تیک‌تاک، یک کاربر اشاره کرد که مراسم تشییع جنازهٔ کسی که به‌دلیل خودکشی درگذشت، به‌طور ذاتی احساسی شد. حضور کسی که در سقوط عزیز شما نقش داشته باشد، خود سبب بروز مشکلات می‌شود.

کاربر دیگری افزود: «هرگز نمی‌توانم درک کنم چرا افراد مراسم تشییع را برای به‌هم‌زدن چهره‌های خانواده‌ها به‌کار می‌برند. مردم در حال سوگواری هستند؛ این کار هرگز به‌خوبی پایان نمی‌یابد.»

هیچ خبری دربارهٔ بازداشت افراد منتشر نشده است.

پرونده‌های اپستین نقش مهمی در این قسمت که توسط گلن پاول میزبانی شد ایفا کردند؛ در همین حال، ویل فورت برای ایفای نقش شخصیت محبوب مخاطبانش «MacGruber» بازگشت.

در این مقطع، سؤال کلیدی هر پیش‌درآمد «Saturday Night Live» این است: جیمز آستین جانسون کی در نقش خود به عنوان رئیس‌جمهور ترامپ این صحنه را قطع خواهد کرد؟

در پخش این هفته که توسط گلن پاول میزبانی شد و مهمان موسیقی آن، اولیویا دین، حضور داشت، این سؤال با یک پیچش جزئی پاسخ داده شد؛ وقتی جانسون به‌ طور ناگهانی در یک نشستی خبری کاخ سفید که قرار بود بازنگری تازه‌ای دربارهٔ دوستی ترامپ با جفری اپستین را کاهش دهد، حضور یافت. (البته پاسخ‌های جانسون تنها شعله‌ها را بیشتر وزید.)

نشست خبری با اشلی پادیلا که نقش سخنگوی کاخ سفید، کارولین لویت را بر عهده دارد، آغاز شد؛ او به گروهی از خبرنگاران گفت که مشتاق است «به سؤال‌های دوستانهٔ شما پاسخ دهد».

«همان‌طور که همه می‌دانید،» پادیلا گفت، «این هفته خبری نبود. هیچ خبر تازه‌ای دربارهٔ رئیس‌جمهور نیست. هیچ اطلاعات غیرمعمولی فاش نشده است. هیچ‌کس اتهامی که با «پیدوفیل» هم‌آوا باشد، نداشته است.»

سؤال اول از طرف کلوی فینمان (که نقش خبرنگار سی‌ان‌ان، کایتلان کالینز را بر عهده دارد) دربارهٔ انتشار حدود ۲۰٬۰۰۰ ایمیل از اسناد اپستین و این‌که چرا نام رئیس‌جمهور ترامپ در این‌ همه ایمیل‌ها ظاهر می‌شود، پرسید.

«میدونی که بدی، نه؟» پادیلا پاسخ داد. او افزود: «تنها چیزی که این ایمیل‌ها ثابت می‌کند این است که رئیس‌جمهور ترامپ هیچ‌گاه خطایی نکرده است. اگر چیزی باشد، جرم او عشق بیش از حد بوده است؛ و شاید هم او خیلی جوان بوده باشد.»

پادیلا به سؤالات بیشتری از خبرنگاران پاسخ داد تا اینکه کنن تامپسون پرسید: «ترامپ چه چیزی برای پنهان کردن دارد؟»

در همین‌جا بود که جانسون خود نشست خبری را به عهده گرفت: «من می‌توانم به این سؤال پاسخ دهم»، او گفت. «تقریبا هیچ‌چیزی را پنهان نمی‌کنم؛ تنها به اندازه‌ای که بسیار مشکوک به نظر برسد، مخفی می‌کنم. اما بگذارید یک سؤال از شما بپرسم: اگر در پرونده‌ها چیزی متهم‌کننده دربارهٔ من وجود داشته باشد، چرا آن‌ها را مخفی می‌کنم؟»

کنن تامپسون سرنگون پرسید: «آیا این دقیقاً همان دلیلی نیست که باید آن‌ها را مخفی کنید؟»

جانسون گفت: «اگر من بی‌گناه بودم، آیا تمام پرونده‌ها را منتشر نمی‌کردم؟»

کنن تامپسون با ناباوری پاسخ داد: «دوباره، من فکر می‌کنم شما با آنچه همه می‌گویند موافق هستید.»

جانسون دربارهٔ اپستین گفت: «من این مرد را به‌ سختی می‌شناختم، خوب، همان‌طور که هزاران عکس از همراهی‌مان در مهمانی‌های مختلف که در آن می‌رقصیم و دندان‌هایمان را می‌سفتیم، مدرک است. همیشه به‌ طرز خیره‌وار نگاه می‌کردیم و به چیزی که خارج از دوربین بود اشاره می‌کردیم. احتمالاً کتابی که مشتاق به خواندن آن هستیم.»

او گفت که معتقد است میگین کلی این هفته نکتهٔ مهمی مطرح کرد: «او گفت اپستین پیدوفیل نیست. این‌چنین حرفی به‌ طور ناگهانی گفتن، فوق‌العاده است. کارت عالی بود، میگین.»

پس از اینکه وعده داد هر یک از پرونده‌های اپستین را «به‌ قیمت کم و ناچیز ۸۰۰ دلار» منتشر کند، جانسون خبر پیشرفت دیگری را افزود.

او گفت: «من یک بوقلمون را عفو کردم که به‌ طور کاملاً تصادفی یک مجرم جنسی محکوم است». «پس ما به‌ زودی به این موضوع می‌پردازیم، این‌را به شما اطمینان می‌دهم.»

مونولوگ افتتاحیهٔ هفته

پاول، ستارهٔ خوش‌قلب فیلم «رانینگ من»، با مونولوگی که به‌ نظر معمولی می‌آمد، آغاز کرد؛ سپس گفت که او در ابتدا چهار سال پیش برای نقش خود در «تاپ گان: ماوریک» برنامه‌ریزی شده بود تا میزبان «S.N.L.» شود؛ اما این برنامه به‌علت به‌ تعویق افتادن انتشار فیلم به‌ دلیل بیماری همه‌گیری متوقف شد. وقتی پاول اولین‌بار این خبر را دریافت کرد، به مخاطبان گفت که یک سلفی جشن‌گیری با خانواده‌اش و یک رانندهٔ شرکت UPS (به نام میچ) که به‌ تصادف عبور می‌کرد، گرفته بود. اما وقتی پیشنهاد میزبانی‌اش لغو شد، پاول هرگز نتوانست این‌را به میچ بگوید.

اکنون که او سرانجام ادعای خود را برآورده کرد که میزبان «S.N.L.» می‌شود، پاول میچ را به صحنه آورد تا سلفی جدیدی بگیرند و ثابت کند که سال‌ها پیش دروغ نگفته بود.

«اگر چیزی آموخته‌ام»، پاول گفت، «این است که بهترین چیزهای زندگی یک‌باره نمی‌آیند. و هیچ‌کس بهتر از UPS این را نمی‌داند.»

انفجار نوستالژی این هفته

در مورد چیزهایی که منتظرشان بودیم: چند سال از آخرین حضور فارغ‌التحصیل «S.N.L.»، ویل فورت، به‌ عنوان مک‌گرابر، قهرمان اکشن شبیه‌ماک‌گایور که به‌‌طور اجتناب‌ناپذیر در اتاق‌هایی با بمب‌های زمان‌دار به دام می‌افتد، می‌گذرد.

اما این هفته، مک‌گرابر (که فیلم و سریال اسپین‑آف خود را دارد) بازگشت — نه یک‌بار، نه دو‌بار، بلکه سه‌بار — در بخش‌هایی که اشتیاق او برای خنثی‌سازی این بمب‌ها به‌‌طرز عجیبی کاهش یافت وقتی کشف کرد که فرارش می‌تواند به انتشار پرونده‌های اپستین کمک کند. (خوب، درسته. نام مک‌گرابر در تمام این پرونده‌ها برجسته است.) آیا مک‌گرابر به‌موقع فرار می‌کند و این مدارک را به مقامات مربوطه می‌رساند؟ خوب، امیدواریم کسی نسخهٔ پشتیبان تهیه کرده باشد.

جک‌های به‌روزرسانی آخر هفته این هفته

در میز به‌روزرسانی آخر هفته، مجریان کلین جست و مایکل چه به ادامهٔ شوخی و تحلیل دربارهٔ اخبار ایمیل‌های منتشر شده از جیفری اپستین پرداختند.

جست شروع کرد:

طولانی‌ترین تعطیلی دولت در تاریخ پس از ۴۳ روز سرانجام به پایان رسید، و می‌دانید، اولین روز بازگشت به دفتر، باید تمام ایمیل‌های انباشته شده را بررسی کرد. دمکرات‌های مجلس ایمیلی نوشته‌شده توسط جیفری اپستین منتشر کردند که در آن ادعا می‌کرد ترامپ «دربارهٔ دخترها می‌دانست». این خبر غافلگیرکننده‌ای است که کارشناسان حقوقی آن را «آهان» می‌نامند. اسناد اپستین این هفته به‌ وضوح تاریک و ناراحت‌کننده هستند، اما من همچنین فکر می‌کنم کمی بامزه است که آدرس ایمیل اپستین jeevacation@gmail.com بوده است. این شبیه این است که اگر ایمیل جفری داهِمر dinnertimejeff@yahoo.com می‌بود.

چه ادامه داد:

در یکی از ایمیل‌ها، برادر اپستین پرسید آیا ولادیمیر پوتین عکسی دارد از دونالد ترامپ که به شخصی به نام بوبا (لقبی قدیمی برای بیل کلینتون) رابطهٔ دهانی می‌دهد؟ پس می‌توان گفت این یکی از کارهایی است که ترامپ خلق کرده است. نمی‌دانم این داستان رابطهٔ دهانی واقعی است یا نه، اما می‌دانم که تصویر آن در ذهنم همانند صحنه‌ای از «درخشش» سوخته است. (صفحه‌اش تصویری از «درخشش» را نشان داد که در آن مردی با لباس حیوانی و مردی دیگر در کنار او روی تخت با تصاویر ترامپ و کلینتون جایگزین شده بودند.) طبق یک ایمیل منتشر شده، جیفری اپستین بیان کرد که «من کسی هستم که می‌توانم ترامپ را به‌‌زیر بزنم». این سخن، برای مردی که به‌ خاطر یک ملحفه تخت شکست خورده، حرفی بزرگ است.

جست ادامه داد با یک شوخی دیگر:

من فقط …

در یک ادای احترام احساسی، کیبوردیست برنامهٔ جیمی کیل لایو!، جف بابکو، به زندگی، میراث و روزهای آخر دوستش می‌نگرد.

برنامهٔ جیمی کیل لایو! این هفته به‌دست یک تراژدی خورد؛ رهبر باند کلتو اسکوبدو سوم به‌دلیل بیماری نامشخص درگذشت. کیمل در بیانیه‌ای گفت: «برای گفتن این‌که دل‌مان شکسته است، کم‌ارزش است». او افزود: «کلتو و من از وقتی که من نه ساله بودم جدانشدنی بوده‌ایم. این‌که هر روز بتوانیم با هم کار کنیم، رویایی بود که هیچ‌یک از ما هرگز تصور نمی‌کردیم به‌حقیقت برسد». (سخنرانی ۲۲‑دقیقه‌ای کیمل را اینجا ببینید.) این کار همچنین یک رؤیا برای کیبوردیست‑تنظیم‌کنندهٔ موسیقی جیمی کیل لایو!، جف بابکو، که بیش از ۳۰ سال کنار اسکوبدو کار کرده و او را یکی از نزدیک‌ترین دوستان خود می‌دانست، بود. بابکو برای مرور خاطراتشان، تماس تلفنی با رولینگ استون برقرار کرد.

فکر نمی‌کنم تا به‌حال تلویزیونی شبیه مونولوگ جیمی که دیشب پخش شد، دیده‌ام. واقعاً متفاوت بود. همه‌مان احساسات شدیدی داشتیم و به‌نظر می‌رسد این نشان داد چه نوع خانواده‌ای جیمی در آنجا ساخته است. اگر خانوادهٔ خونی نیست، حداقل یک قدم دورتر است. عمیق است. و با رفتن کلتو، این همه‌اش به‌شدت تاثیر می‌گذارد. این رویدادها — چه خوب‌ها و چه بدها — خانوادهٔ کوچک برنامه‌مان را در نزدیک‌ترین حالتش نشان می‌دهند. این کار آسان نیست.

در سال ۱۹۹۴ با کلتو آشنا شدم. تازه از دانشگاه فارغ‌التحصیل شده بودم و در اولین تورم با جولیو ایگلیاس حضور داشتم. ما سالانه چند بار در کاخ سزارها، در سالن قدیمی سرکِس ماکسیموس، که آخرین سالن باقی‌ماندهٔ وگاس بود، اجرا می‌کردیم. پدر کلتو درب‌ساز (واکتر) و بادل پشت صحنه بود. سامی دیویس جونیور سال‌ها پیش آن شغل را برای او فراهم کرده بود و جولیو به‌طور کامل او را دوست داشت. آقای کلتو پدر به زبان اسپانیایی صحبت می‌کرد و جولیو را به‌روش‌هایی می‌فهمید که اکثر افراد نمی‌فهمیدند — نیازها و شخصیت او. او بلافاصله خود را معرفی کرد؛ آدمی بسیار دوستانه، و با احترام عمیقی به ما موسیقیدانان رفتار می‌کرد، در حالی که اکثر افراد ما را مانند خدمت‌کار می‌دیدند. بعدها فهمیدم که او خود نیز یک موسیقیدان بوده است که همه چیز را توضیح می‌داد.

هر بار که پشت صحنه می‌بودم، آقای کلتو پدر می‌گفت: «باید پسرم را ملاقات کنی. او در لس‌آنجلس است؛ تازه به شهر آمده است. تو همان آدم لس‌آنجلسی هستی». سپس به خانه برگشتم و شروع به دنبال کردن این باند کردم، سسیلیا نوئل و وایلد کلیمز. «وایلد» یک توهین کم‌ارزش بود. ترکیبی از لاتین، موسیقی فانکی لس‌آنجلس، نمایش شبیه‌سازی شدهٔ سکس، و دیوانگی کامل. شب‌های دوشنبه و پنجشنبه — هر فرصتی که می‌توانستم آنجا بودم. سسیلیا در نهایت از من خواست که بپیوندم؛ نیازی به تمرین نداشتم. تمام نمایش را فقط با حضور در اتاق به خاطر سپرده بودم.

کلتو جونیور نیز در آن باند حضور داشت؛ می‌خواند و ساکسفون می‌نواخت. ما واقعاً در آنجا پیوندی قوی ایجاد کردیم. یک شب پس از یک اجرا، همه‌مان به Jerry’s Famous Deli در Studio City رفتیم. کلتو با خوانندگان پشتیبان به‌خورد، داستان‌های وحشتناک دربارهٔ دختر سابقش را بازگو می‌کرد؛ پرانرژی، آزاد و خنده‌دار. و به یاد می‌آورم که فکر می‌کردم، چطور می‌توانم این آدم را نداشته باشم؟ او از نحوه نواختن من خوشش می‌آمد، مخصوصاً پدال «وا‑وا» که بر کیبوردها استفاده می‌کردم. ما تقریباً بلافاصله یکدیگر را یافتیم — کلیک فوری. از همان لحظه در Jerry’s Deli، جدانشدنی شدیم.

ما زندگی روزمره‌مان را با هم آغاز کردیم — آزمون‌های تبلیغاتی «Cotton» که تمام باند ۱۳ نفره را در یک دفترگری casting کوچک می‌گذاشت (باند موفق به گرفتن نقش نشد، اما ترومبون‌نواز سنگین‌وزن آن را گرفت که برایمان خنده‌دار بود). ما همگی پول کمی داشتیم. اگر یکی از ما به ۱۰۰ دلار برای عبور از آخر هفته نیاز داشت، هر که آن را داشته بود، آن را قرض می‌داد. نهایتاً در همان ساختمان آپارتمانی ساکن شدیم — او در طبقه پایین، من در طبقه بالا. به‌طور مستمر با هم می‌وقت‌گذراندیم. ما یک برنامهٔ کوچک در Café Cordiale در بلوار Ventura در Sherman Oaks داشتیم؛ دو بار در ماه برای شش سال اجرا می‌کردیم. او آنقدر فروتن بود که در صحنه احمق می‌شد، و من هیچ مشکلی نداشتم که برای هر دو‌مان این کار را انجام دهم. آن باند کوچک به هستهٔ کلی‌تون‌ها تبدیل شد.

تا اوایل سال‌های ۲۰۰۰، نمایش در Café Cordiale به‌نوعی حس شوق در دره (Valley) تبدیل شد — ترکیبی از مکان میانی برای میانسال‌ها، نقطهٔ تجمع موزیسین‌ها و کاملاً پر شلوغ. شایعه این بود که جیمی کیل پس از پایان شو مردان برنامهٔ خود را خواهد داشت. یک شب جیمی به‌همراه [اجرایی] لوید بران از ABC آمد. ما برنامه‌مان را اجرا کردیم — R&B، استیوی واندر، رافوس، و برخی شوخی‌های عجیب‌وغریب «Borscht Belt» در سبک راک اند رول. لوید برای سه آهنگ باقی ماند، خندید و رفت. سپس ناگهان متوجه شدیم یک نمایش برایمان آماده شد. این اتفاق در اواخر سال ۲۰۰۲ بود.

در آن زمان کلتو با مارک آنتونی در حال حضور بود و من در حال مدیریت تورهای توتو و کار بر روی نمایش مارتین شورت بودم. اما تماس رسید: کمک به ساختن برنامه و تنظیم موسیقی آن. ما می‌دانستیم اکثر برنامه‌ها برای ماندگار شدن ساخته نمی‌شوند — فقط سه هفته و تمام. اما می‌دانستیم که جیمی را دوست داریم و کلتو را هم. ما همه به‌دل و جان در کار بودیم.

روزهای اولیهٔ جیمی کیل هرج و مرج بود. یک مهمانی تمام عیار. اتاق سبز هم همان‌ند. برنامه سعی داشت همان‌طور که شب‌زندهٔ «Late Night» در هالیوود واقعاً بود، کاری کند، اما این وضعیت دوام‌پذیر نیست. ما برنامه‌های سه‌هفته‌ای، شش‌هفته‌ای و نه‌هفته‌ای داشتیم. بوی پیتزا در تمرین نشان‌دهندهٔ جشن بود: بار دیگر تجدید شدیم. اینگونه زندگی می‌کردیم. پس از دو سال، حس می‌شد شاید بتوانیم بمانیم.

کلتو تجربه‌ای به‌عنوان رهبر باند نداشت. هیچ. اگر از او بپرسید، می‌گفت: «فقط بدترین آدم‌های که می‌شناسم را استخدام کردم و امیدوار به بهترین‌ها بودم.» و دقیقاً همین کار را کرد. خوشبختانه توشی (یاناجی) و من در نمایش مارتین شورت، نمایش وین بریادی و چند پروژهٔ آزمایشی کار کرده بودیم — ترفندهای تلویزیونی کافی داشتیم تا قطار را روی ریل نگه داریم. کلتو به ما اعتماد کامل داشت. همیشه. او افرادی را استخدام می‌کرد که می‌دانستند بیشتر از او می‌دانند؛ این باعث شد او بهترین نوع رهبر باشد.

تماشای او با پدرش چیزیه که با کلمات نمی‌شود توصیف کرد. پدرش برای داشتن شغلی ثابت و تأمین خانواده، ساکن ویولن خود را رها کرده بود. رویاهایش را کنار گذاشته بود. پس وقتی دوباره آن ویولن را برداشت — چون پسرش صحنه‌ای که شایسته‌اش بود را برایش فراهم می‌کرد — لحظه‌ای قدرتمند بود. موسیقی آن‌چنان کاری انجام داد که کلمات قادر به بیان آن نبودند. این انتقالی از روح به روح بود. همگی ما — من، توشی و جونیور — تنها فرزند بودیم. این پیوند با یک والد عمیق است. آن سه‌نفر مثل یک مثلث جادویی بودند. وقتی پدر بزرگ (Senior) با جونیور می‌نواخت، حس می‌شد انگار کسی به زندگی‌ای که سرنوشتش بود باز می‌گشت.

از نظر موسیقی، کلتو عاشق گروو بود. او استیوی واندر، رافوس، دانی هات‌اوی، Tower of Power و استینگ را دوست داشت. او به حقیقت علاقه‌مند بود. نواختن او روح‌انگیز و اصیل بود — بدون ریتمیک پیچیده، بدون الگوهای ثابت، بدون نشان‌دهی ذهنی. فقط هدف و روح. هر نت معنایی داشت.

ما به‌صورت عمیق در ابتدای شب‌زنده با دیوید لترمن (با حضور پل شافر، استیو جردن، هی‌رام بولک) ارتباط برقرار کردیم. اگر DNA اصلی لترمن را داشته باشید، فوراً حس شوخی، زمان‌بندی و دیدگاه یک‑دیگر را می‌فهمید. لترمن برای ما پیوندی اساسی بود؛ او به‌سرعت مرا به دنیای خود و به‌راستی به دنیای جیمی وصل کرد.

همزمان با تکامل برنامه، موسیقی‌مان نیز پیش‌رفت. اوایل سعی می‌کردیم فهرست پخش KROQ را دزدیده (مانند Queens of the Stone Age، Foo Fighters) به صورت نسخه‌های بی‌کلامی که انرژی جوانانه‌اش را حفظ می‌کرد. اما با بالارفتن برنامه، به آنچه دو ساکسوفون باید ارائه دهد، توجه کردیم؛ کمی شیک‌تر، کمی جازتر. و کلتو همیشه به من اعتماد داشت تا موسیقی بنویسم که نقاط قوتمان را برجسته کند. او برایمان آزادی می‌داد. اگر نیاز داشتم برای ضبط موسیقی فیلم یک نمایش را از دست بدهم، بر من اصرار می‌کرد بروم. «هیچ‌وقت نمی‌دانی برنامه تا کی ادامه پیدا خواهد کرد»، او می‌گفت. او هرگز تهدیدی حس نمی‌کرد؛ فقط می‌خواست افرادش بدرخشند.

و اکنون — حالا که او رفته — تصور بازگشت بدون او سخت است. برای دهه‌ها، توشی، کلتو و من می‌توانستیم تمام یک گفت‌وگو را تنها با یک نگاه منتقل کنیم. هرچند تضادهای فرهنگی داشتیم، ولی یک خانوادهٔ تنها‑فرزندی بودیم. اکنون یکی از ما گم شده است.

پایان آن به‌سختی بود. او بیمار شد؛ جزئیات را ذکر نمی‌کنم، اما هرگز ندیده‌ام که پزشکان و پرستاران یک بیمار را به‌همان‌طور که به او عشق ورزیدند، دوست داشته باشند. او هر پرستار، تکنسین و پزشکی را می‌شناخت. حتی وقتی نتوانست ارتباط برقرار کند، آن‌ها کلتو را از طریق ما احساس می‌کردند. روح او را می‌دیدند. هرگز ندیده‌ام که متخصصان پزشکی این‌چنان شکسته شوند. این گواه بر مهربانی و نور او بود.

جیمی تقریباً همه چیز را در آن مونولوگ درست انجام داد؛ جز یک نکته: آن یک تفنگ BB بود، نه شات‌گان که بادبادک‌ها را می‌زد. کلتو این داستان را هشت بار اصلاح کرد. اما جیمی تصویر را ترسیم کرد. کلتو فروتن بود. او می‌خواست احترام بگیرد، اما از توجه بیزار بود. زندگی در چنین مکانی دشوار است. کسانی که می‌دانستند، می‌دانستند. و او نیز گل‌هایش را دریافت کرد.

بی‌بی‌سی از رئیس‌جمهور ایالات متحده، دونالد ترامپ، به‌خاطر بخشی از برنامهٔ پانوراما که بخش‌هایی از سخنرانی ۶ ژانویه ۲۰۲۱ او را به‌هم پیوست، عذرخواهی کرده اما درخواست او برای جبران خسارت را رد کرد.

این سازمان اعلام کرد که این ویرایش باعث ایجاد «تصور اشتباه» شد مبنی بر اینکه رئیس‌جمهور ترامپ فراخوانی مستقیم برای اقدام خشونت‌آمیز صادر کرده و افزود که دیگر برنامهٔ ۲۰۲۴ را پخش نخواهد کرد.

وکلای ترامپ تهدید کرده‌اند که در صورتی که این سازمان برگشت‌نامه‌ای صادر نکند، عذرخواهی نکند یا به او جبران نرساند، به مبلغ یک میلیارد دلار (۷۵۹ میلیون پوند) از بی‌بی‌سی خسارت بدهند.

وزیر فرهنگ، لیزا نندی، در برنامهٔ BBC Breakfast گفت که اطمینان دارد این سازمان «موضوع را با جدیت مطلوب می‌گیرد» و افزود نقش او این است که «بالاترین استانداردها حفظ شوند».

اما او همین‌طور در برنامهٔ Today رادیو ۴ بی‌بی‌سی گفت که استانداردها و رهنمودهای تحریریهٔ بی‌بی‌سی «در برخی موارد به‌اندازه کافی مستحکم نبوده و در موارد دیگر به‌طور پیوسته اعمال نمی‌شوند» و افزود که افرادی «در سطوح بسیار بالایی با پیش‌زمینهٔ روزنامه‌نگاری» لازم است.

او گفت که انتصابات سیاسی به هیئت مدیرهٔ این سازمان در بازنگری منشور بی‌بی‌سی بررسی خواهند شد، در پاسخ به پرسشی مبنی بر اینکه آیا عضو سر راببی گیب، مشاور سیاسی پیشین ترزا می، به مرزهای وظیفه خود تجاوز کرده و در سیاست دخالت داشته است یا خیر.

اگرچه این موضوع به عهدهٔ هیئت مدیره و رئیس آن است، او گفت این انتصابات «اعتماد و اطمینان به بی‌بی‌سی در حفظ بی‌طرفی‌اش را تحت‌سقوط گذاشته‌اند».

رهبر لیبرال‌دموکرات‌ها، سر اد دیوی، روز پنجشنبه از نخست‌وزیر خواست که «به‌تلفن با ترامپ ارتباط برقرار کند» تا تهدید دعوای قضایی او را متوقف کند و «بی‌طرفی و استقلال بی‌بی‌سی را دفاع نماید».

پی‌آمدهای این رسوایی منجر به استعفاهای مدیرکل بی‌بی‌سی، تیم دیوی، و رئیس بخش اخبار، دبورا تورنس، در روز یکشنبه شد.

سازمان خبری بی‌بی‌سی برای دریافت اظهار نظر به کاخ سفید مراجعه کرده است.

این عذرخواهی چند ساعت پس از آشکار شدن قطعهٔ ویرایشی دوم، که در برنامهٔ Newsnight سال ۲۰۲۲ پخش شد، توسط روزنامهٔ Daily Telegraph فاش شد.

در بخش «تصحیحات و شفاف‌سازی‌ها» که در عصر پنجشنبه منتشر شد، بی‌بی‌سی اعلام کرد که برنامهٔ پانوراما پس از انتقادات نسبت به نحوه ویرایش سخنرانی ترامپ، مورد بازبینی قرار گرفته است.

بی‌بی‌سی مهلت پاسخگویی تا ساعت ۲۲:۰۰ به وقت گرینویچ (۱۷:۰۰ به وقت شرقی) روز جمعه را دریافت کرد.

«ما می‌پذیریم که ویرایش ما به‌صورت ناخواسته این تصور را ایجاد کرد که ما یک بخش پیوستهٔ یک‌پارچه از سخنرانی را نشان می‌دهیم، نه بخش‌های جداگانه‌ای که از نقاط مختلف سخنرانی استخراج شده‌اند؛ و این باعث به وجود آمدن تصور اشتباهی شد مبنی بر اینکه رئیس‌جمهور ترامپ فراخوان مستقیم برای اقدام خشونت‌آمیز صادر کرده است»، این بیانیه بیان کرد.

وکلای بی‌بی‌سی به گفتهٔ سخنگوی این سازمان، نامه‌ای به تیم حقوقی رئیس‌جمهور ترامپ نوشتند تا به نامه‌ای که روز یکشنبه دریافت شد پاسخ دهند.

«سریعا، رئیس بی‌بی‌سی، سامیر شاه، یک نامهٔ شخصی به کاخ سفید ارسال کرده و به رئیس‌جمهور ترامپ واضحاً اعلام کرده است که او و این سازمان از ویرایش سخنرانی رئیس‌جمهور در تاریخ ۶ ژانویه ۲۰۲۱ که در برنامه پخش شد، پوزش می‌خواهند»، آن‌ها گفتند.

آنها افزودند: «اگرچه بی‌بی‌سی صمیمانه از نحوهٔ ویرایش این کلیپ ویدئویی متأسف است، اما شدیداً مخالفیم که پایه‌ای برای دعوای حق‌توهین وجود داشته باشد».

در سخنرانی ترامپ او گفت: «ما می‌رویم به سمت کاپیتول و برای سناتورهای شجاع و نمایندگان مرد و زن تشویق خواهیم کرد».

بیش از ۵۰ دقیقه پس از این، او افزود: «و ما می‌جنگیم. ما مانند جهنم می‌جنگیم».

در برنامهٔ پانوراما، این کلیپ نشان می‌دهد که او می‌گوید: «ما می‌رویم به سمت کاپیتول… و من همراه شما خواهم بود. و ما می‌جنگیم. ما مانند جهنم می‌جنگیم».

در گفتگو با فاکس نیوز، ترامپ گفت که سخنرانی‌اش «به‌نحو مخدوشی برش داده شده» و نحوهٔ ارائهٔ آن «بینندگان را فریب داد» است.

بی‌بی‌سی روز یکشنبه نامه‌ای از وکلای ترامپ دریافت کرد. این نامه درخواست «بازگشت‌نامهٔ کامل و عادلانه» اسناد تصویری، عذرخواهی و این‌که بی‌بی‌سی «به‌طور مناسب به رئیس‌جمهور ترامپ جبران خسارت ناشی از آسیب‌ها را بپردازد» دارد.

در نامه‌ای به تیم حقوقی ترامپ، بی‌بی‌سی پنج استدلال اصلی را مطرح می‌کند که چرا معتقد است موردی برای پاسخگویی ندارد.

نخستاً می‌گوید که بی‌بی‌سی حق توزیع قسمت پانوراما را در کانال‌های آمریکایی خود نداشته و این کار را انجام نداده است.

هنگامی که مستند در بی‌بی‌سی آی‌پلیر در دسترس بود، فقط برای بینندگان در بریتانیا محدود شده بود.

دوم اینکه ادعا می‌کند مستند آسیبی به ترامپ نزده است، زیرا او اندکی پس از آن مجدداً انتخاب شد.

سوم اینکه می‌گوید این کلیپ با هدف گمراه‌کردن ساخته نشده، بلکه صرفاً برای کوتاه کردن سخنرانی طولانی بوده و ویرایش آن با نیت بد انجام نشده است.

چهارم اینکه می‌گوید این کلیپ هرگز به‌تنها در نظر گرفته نشده است؛ بلکه ۱۲ ثانیه‌ای از برنامهٔ ساعتی‑طول بود که شامل صدای‌ها و نظرات متعددی در حمایت از ترامپ نیز می‌شد.

در نهایت، نظریه‌ای دربارهٔ مسئله‌ای عمومی و سخنرانی سیاسی تحت حمایت گسترده قوانین حق‌توهین در ایالات متحده قرار دارد.

یک مقام داخلی بی‌بی‌سی گفت که داخل سازمان اعتقاد قوی به استدلال ارائه‌شده توسط این سازمان و دفاع از آن وجود دارد.

ادعای جدید درباره ویرایش گمراه‌کننده

در اوایل روز پنجشنبه، بی‌بی‌سی متهم شد به ویرایش دیگری که به‌صورت گمراه‌کننده‌ای سخنرانی ترامپ در تاریخ ۶ ژانویه ۲۰۲۱ را دو سال پیش از پخش بخش پانورامای آن نشان می‌داد.

در برنامهٔ Newsnight سال ۲۰۲۲، این ویرایش کمی متفاوت از پانوراما است.

در این کلیپ ترامپ به صورت زیر بیان می‌شود: «ما می‌رویم به سمت کاپیتول. و برای سناتورهای شجاع و نمایندگان مرد و زن تشویق خواهیم کرد. و ما می‌جنگیم. ما مانند جهنم می‌جنگیم.»

این پیام توسط گویندهٔ کریستی وارک با صدای «و آن‌ها جنگیدند» پشت‌صحنهٔ تظاهرات کاپیتول همراه شد.

در پاسخ به این کلیپ در همان برنامه، میک مولانی، صاحب‌الزمامِ پیشین کاخ سفید که پس از توصیف قیام‌های ۶ ژانویه به عنوان «کوشش کودتا» از سمت دیپلماتیک خود استعفا داد و به‌عنوان منتقد ترامپ شناخته می‌شود، اظهار کرد که این ویدئو «بخش‌های سخنرانی ترامپ را به‌هم پیوست».

او گفت: «این جمله دربارهٔ «ما می‌جنگیم و مانند جهنم می‌جنگیم» در واقع در بخش بعدی سخنرانی قرار دارد، ولی ویدئوی شما این دو بخش را طوری ترکیب می‌کند که گویی همزمان گفته شده‌اند».

در پاسخ به گزارش روز پنجشنبه در روزنامه تلگراف، سخنران بی‌بی‌سی اعلام کرد که بی‌بی‌سی خود را نسبت به «بالاترین استانداردهای تحریریه» تعهد داده است و این موضوع در حال بررسی است.

سخنگوی تیم حقوقی ترامپ به تلگراف اعلام کرد که «حالا واضح است که بی‌بی‌سی در یک الگوی حق‌توهین علیه رئیس‌جمهور ترامپ فعالیت داشته است».

نگرانی‌ها دربارهٔ مستند پانوراما ترامپ زمانی مطرح شد که یک یادداشت داخلی نشت‌شده، نوشتهٔ مشاور مستقل پیشین کمیتهٔ استانداردهای تحریریهٔ سازمان، توسط روزنامهٔ تلگراف منتشر شد. ضمن موارد دیگر، این سند به‌خصوص گزارش‌برداری بی‌بی‌سی در زمینهٔ مسائل ترنس و پوشش بی‌بی‌سی عربی از جنگ اسرائیل‑غزه را نیز مورد انتقاد قرار داد.

اگر این سریال به پلتفرم دیگری منتقل شود، پیتر دینکلج نقش چارلی کِیل را از ناتاشا لیون بر عهده می‌گیرد.

Peacock پس از دو فصل، Poker Face را لغو کرد، اما خالق سریال، ریان جانسون، در پی پیدا کردن پلتفرم دیگری برای برنامه است — به‌همراه یک بازیگر اصلی جدید.

خبر لغو برنامه حدود چهار ماه پس از پایان فصل دوم Poker Face که با بازی ناتاشا لیون به‌پایان رسید، منتشر شد. بر اساس داده‌های موجود، این فصل دوم نسبت به اولین فصل در سال ۲۰۲۳ عملکرد کمی ضعیف‌تر داشت، هرچند همچنان یکی از پربیننده‌ترین برنامه‌های اصلی Peacock بود و بازخوردها به‌طور کلی بسیار مثبت باقی ماند. این برنامه هزینه‌بر نیز بود و توسط NBCUniversal به‌صورت داخلی تولید نمی‌شد؛ استودیوی T‑Street ریان جانسون این سریال را همراه با استودیوی مستقل MRC Television تولید می‌کند.

ریان جانسون و MRC قصد دارند Poker Face را به شبکه‌های دیگر عرضه کنند — اما با یک پیچیدگی. ناتاشا لیون دیگر نقش اصلی چارلی کِیل، شخصیتی که توانایی تشخیص آنی دروغ افراد را دارد، ایفا نخواهد کرد (او به‌عنوان تهیه‌کننده اجرایی در سریال باقی می‌ماند). به‌گزارش اولیه‌ی Deadline، پیتر دینکلج، برنده جایزه ایمی، برای ایفای نقش چارلی امضا کرده است.

در ادامه، برنامه این است که هر دو فصل یک بازیگر جدید نقش چارلی را به عهده بگیرد — که طبیعتاً به این شرط است که یک پلتفرم دیگر این سریال جنایی به سبک Columbo را به‌دست بگیرد.

«از زمان نوشتن پایان فصل دوم، ما این گام بعدی را با هم در حال پرورش بوده‌ایم»، ریان جانسون و ناتاشا لیون در بیانیه‌ای گفتند. «ما Poker Face را دوست داریم و این بهترین راه برای ادامهٔ آن است. اگر فرصتی برای ما فراهم کنید، شاید دوباره چارلی کِیل را در جاده‌های باز ببینیم.»

تونی توس به عنوان مسئول اجرایی (showrunner) برای فصل دوم Poker Face عمل کرد و جای نورا و لیلا زاکرمن را بر عهده گرفت. در حال حاضر مشخص نیست که توس بازگردد یا یک مسئول اجرایی جدید در صورتی که برنامه خانه‌ای جدید پیدا کند، به تیم بپیوندد. ریان جانسون و رم برگمن به‌عنوان تهیه‌کنندگان اجرایی برای T‑Street فعالیت می‌کنند؛ توس، خواهران زاکرمن، لیون، کریس پروونزانو، آدام آرکین و ننا رودریگو نیز به‌عنوان تهیه‌کنندگان اجرایی در فصل دوم مشارکت داشتند.

دینکلج اخیراً به‌عنوان مهمان در The Lowdown شبکه FX شرکت کرد. سوابق اخیر این ستارهٔ پیشین «Game of Thrones» شامل برنامه‌های Roofman و Dexter: Resurrection می‌شود و او صدای دکتر دیلاموند را در Wicked: For Good ارائه می‌دهد. دینکلج توسط CAA نمایندگی می‌شود.

ناتاشا لیون توسط CAA و Untitled Entertainment نمایندگی می‌شود.

مِیگان روبنستین

در ابتدا در E! Online منتشر شد

آندی ریختر در حال رقصیدن از انتقادکنندگان خود است.

پس از حذف او در قسمت ۱۱ نوامبر برنامه رقص باستارگان، این کمدین اعلام کرد که نظرات منفی آنلاین دربارهٔ حضورش در این برنامه، توسط محبت هم‌پیش‌تیمی‌هایش کمرنگ شده است.

“باید بگویم که حرفه‌ای‌های زیبای این برنامه باعث شدند حس کنم که اینجا جای من است و شایسته حضورم هستم،” آندی به جویی گرازیادئی در قسمت ۱۲ نوامبر پادکست رسمی رقص با ستارگان گفت. “آنها این را خیلی زود و به‌طور مکرر گفتند که چاره‌ای جز باور به آن‌ها ندارم.”

او ادامه داد: “این باعث شد تمام کسانی که از این که من هنوز اینجا هستم عصبانی بودند، کاملاً ناچیز شوند، چون افرادی که می‌دانند—که همان حرفه‌ای‌های اینجا هستند—من را در آغوش گرفتند و باعث شدند احساس کنم که چقدر دوست‌داشتنی و ارزشمند برای کل این برنامه هستم.”

آندی، که در این فصل به‌عنوان پیرترین سلبریتی ۵۹ ساله بود، نهایتاً هشتمین رقابتی بود که مهار شد و از ستارگان دیگری مانند دانیل فیسل، اسکات هوئینگ، لورین ژاورگی و دیگران پیشی گرفت.

اگرچه بسیاری از هواداران از ادامه حضور سابقت برنامه کانن در مسابقه ابراز نارضایتی کردند، او تاکید کرد که نه تنها حرفه‌ای‌ها به او احساس حق حضور را دادند، بلکه حضور او به موفقیت این برنامه نیز کمک می‌کند.

“احساس نمی‌کردم که من یک مورد خیریه هستم که دیگران به من کمک می‌کنند،” آندی توضیح داد. “آنان می‌گویند: ‘نه، تو عضو تیمی هستی که این برنامه را نگه می‌دارد و باعث می‌شود برنامه به یک نیروی عظیم تبدیل شود که بیش از پیش رأی می‌گیرد.’”

و آن مثبت‌بینی برای او بسیار ارزشمند بود. همان‌طور که به برندهٔ فصل ۳۳ گفت: “نمی‌توانم از مردم زیبا و مهربان این برنامه بیش از این سپاسگزاری کنم.”

پس از آنکه اخراج او در قسمت تم‌دار جشن تولد ۲۰ام اعلام شد، او گفت که همچنان “مانند یک برنده” احساس می‌کند.

“این برنامه زندگی‌ام را تغییر داد”، او در گفت‌وگو با میزبان آلفونسو ریبیرو در حالی که در پایان قسمت کنار اِما ایستاده بود، به اشتراک گذاشت. “من فردی متفاوت شده‌ام به‌دلیل این برنامه و به‌دلیل این زن اینجا. هیچ‌کدام از این‌ها بدون او اتفاق نمی‌افتاد.”

برای اطلاعات بیشتر دربارهٔ شرکت‌کنندگان فصل ۳۴ برنامه رقص با ستارگان که یا از مسابقه حذف شده‌اند یا هنوز در مسیر «آینه‌بال» هستند، ادامه مقاله را بخوانید.

بارون دیویس

جنیفر افلک

آلیکز ارل

دیلن اف‌رون

کوری فلدمن

ایلین هندریکس

رابرت ایروین

جوردن چیلز

اسکات هوئینگ

ویتنی لیویت

هیلاریا بالدوین

آندی ریختر

دانیل فیسل

همراه با پاشا پاشکو

هشدار اسپوایلر: این داستان شامل اسپوایلرهای قسمت سه‌شنبه، ۱۱ نوامبر «رقص با ستاره‌ها» است.

رسمی شد: «رقص با ستاره‌ها» به بیستمین سالگرد خود رسیده است. قسمت سه‌شنبه از فصل ۳۴، سالگرد این مسابقه رئالیتی را با حضور بازگشت کنندگان محبوب جشن گرفت — از میزبان طولانی‌مدت تام برژیرون که به‌عنوان داور مهمان حضور یافت تا هر دو حرفه‌ای اصلی و برندگان پیشین که برای نخستین بار پس از سال‌ها به صحنهٔ رقص باله می‌آیند. همچنین، این قسمت بیشترین تعداد رأی‌های تاریخ را کسب کرد.

برنامه با یک روتین که توسط دریک هوگ طراحی شده و بر پایهٔ نسخهٔ زنده‌ای بازآفرینی‌شده از تم «رقص با ستاره‌ها» اجرا شد، آغاز شد. شش رقصندهٔ حرفه‌ای اولیه از فصل ۱ به این گروه پیوستند: الک مازو، اشلی دل‌گرسو، لویی ون امستل، جاناتان رابرتز، شارلوت جورجنسن و ایدیتا اسلیوینسکا.

همچنین برنامه با یک شماره احساسی که توسط ایزرا سوسا و رایلی آرنولد طراحی و اجرا شد و بر پایهٔ آهنگ «Always Remember Us This Way» از لیدی گاگا بود، به یاد هنرمندانی که از دست رفته‌اند ادای احترام کرد.

در میان همه این‌ها، مسابقه با دو دور ادامه یافت. ابتدا، زوج‌ها به سبک جدیدی به آهنگی که از یک روتین آزاد و نمادین گذشته الهام گرفته بود، رقصیدند. رابرت ایروین و ویتنی کارسون اولین نمرهٔ کامل ۴۰ فصل را با روتینی که به پدر مرحوم او اختصاص یافت، به دست آوردند. پیش از اجرای او، بستهٔ ویدئویی‌اش نشان داد که پرنس ویلیام در طول تمرین با او از طریق فیس‌تایم تماس گرفته بود. در پایان روتین، ویدئویی از او به‌عنوان یک بچهٔ کوچک کنار پدرش پخش شد که باعث شد او به زانو بگیرد و شروع به گریه کند.

دیلان اِفرون و دانیلا کاراگچ با تانگو آرژانتین‌شان قاضیان را شگفت زده کردند؛ کاری آن اینابا اشاره کرد که جایلز مارینی (که در جمع تماشاگران حضور داشت) پیش از این جایزهٔ روتین تانگو آرژانتین مورد علاقه‌اش را به‌دست می‌داد — اما حالا این عنوان به دیلان تعلق می‌گیرد. او دومین نمرهٔ کامل را کسب کرد.

آلیک ارل و وال چمرکوفسکی نیز با نمرهٔ کامل ۴۰ قاضیان را تحت‌تأثیر قرار دادند، همان‌طور که ویتنی لیویت و مارک بالاس نیز همین کار را انجام دادند.

دور دوم بازگشت مسابقهٔ رقص رله را نشان داد — با یک چرخش جدید. این بار، به‌جای رقصیدن با شریک حرفه‌ای خود، هر سلبریتی با یک برندهٔ پیشین «آینه‌بال» جفت شد. برای این چالش، یک زوج نیمی از یک آهنگ را اجرا کرد و زوج دیگر نیمهٔ دوم را تکمیل کرد — سپس قاضیان برندهٔ رله را انتخاب کردند که به این معنا بود که هر یک از سه تیم دو امتیاز ضربه دریافت کردند.

جردن چیلس و آپولو آنتون اوه‌نو رله را با رقصیدن در سبک کوییک‌استپ در مقابل ایلین هندریکس و رِشَد جنینگز آغاز کردند. جردن و آپولو برندهٔ این دور شدند.

آندی ریچتر و کایتلین بریستوو رقص والز وینس را در مقابل دیلان و ریوِر ویلیس اجرا کردند — و آندی همان‌طور که کاری اینابا گفت، جذابیت «جنسی» خود را نشان داد. سرانجام، دیلان امتیازهای اضافه را به‌دست آورد.

در نهایت، رابرت و خوچیتل گومز رقص جیوِ را در مقابل آلیک و جویی گرازیدئی اجرا کردند. اگرچه خوچیتل پیش از این هرگز جیوِ نپوشیده بود و هر دو تیم در تمرینات سقوط‌های سختی داشتند، اما از اجراها این‌چنین به‌نظر نمی‌آمد. وال هر دو زن را آموزش داده بود، بنابراین تعجبی نبود که هر دو رقص به‌قدری قوی باشند. قاضیان امتیازات اضافه را به رابرت اختصاص دادند.

در پایان، دیلان، رابرت و ویتنی در صدر جدول امتیازها مساوی شدند، در حالی که آندی در انتهای جدول قرار گرفت. پس از ترکیب نمرات داوران با رأی‌های مخاطبان، آندی اخراج شد.

برای مشاهده تمام نمرات شب، به پایین صفحه اسکرول کنید.

• آلیک ارل و وال چمرکوفسکی

  

  رقص: فاکستروت به «Singin’ in the Rain» از متیو موریسون
  امتیاز: ۴۰/۴۰

• رابرت ایروین و ویتنی کارسون

  

  رقص: فاکستروت به «Footprints in the Sand» از لیونا لوئیس
  امتیاز: ۴۰/۴۰

• وِیتنی لیویت و مارک بالاس

  

  رقص: تانگو آرژانتینی به «Cell Block Tango» از «Chicago The Musical»
  امتیاز: ۴۰/۴۰

• دیلان اِفرون و دانیلا کاراگچ

  

  رقص: تانگو آرژانتینی به «Ain’t No Sunshine» از بیل ویترز
  امتیاز: ۴۰/۴۰

• آندی ریچتر و اِما اسلاتر

  

  رقص: کوییک‌استپ به «Puttin’ on the Ritz» از رابی ویلیامز
  امتیاز: ۲۹/۴۰

• ایِلین هندریکس و آلن برستِن

  

  رقص: سالسا به «It Takes Two» از راب بیس & دی‌جی ای‌زد راک
  امتیاز: ۳۶/۴۰

• جردن چیلس و ایزرا سوسا

  

  رقص: چا-چا به «Get Up» از سِیرا به‌همراه چامیلیونِر
  امتیاز: ۳۷/۴۰

مستند سه‌قسمتی با عنوان «فرقهٔ خانه‌دار واقعی» به بررسی کلیسایی می‌پردازد که کوسبی با همسرش، رابرت کوسبی ارشد، در آن حضور دارد.

TLC یک سری جدید تحقیقاتی حول ستارهٔ خانه‌دارهای واقعی سالت لیک سیتی، ماری کوسبی، ترتیب داده است.

مستند سه‌قسمتی، با عنوان فرقهٔ خانه‌دار واقعی، به کلیسای پنتاکوستال «معبد ایمان» می‌نگرد؛ کلیسایی که کوسبی با همسرش، رابرت کوسبی ارشد، به آن تعلق دارد.

بر اساس خلاصهٔ داستان، این سریال «ادعاهای پشت سر عناوین خبری را آشکار می‌کند و حقیقت تاریک‌تر و ناخوشایندتر دربارهٔ کلیسا را نشان می‌دهد». اعضای پیشین کلیسا برای اولین بار در این سریال صدای خود را می‌سازند؛ از جمله ستون‌های دیرینهٔ معبد ایمان، خانوادهٔ انوخ، که «حساب‌های عمیقاً شخصی و نگران‌کننده‌ای از اعضای خانواده» ارائه می‌دهند؛ از جمله خواهر ماری، دنیز ژوفرسون اوکینادا، و پسر عمو ماری، دَن کوسبی، به همراه همسرش، کیم.

از طرف TLC: «فرقهٔ خانه‌دار واقعی» رشد دراماتیک معبد ایمان را از زمان تأسیس توسط رزمای «مامان» کوسبی، مادربزرگ ماری کوسبی، تا زمان وفات او، انتقال رهبری به‌طور بحث‌انگیز، و ازدواج همسرش با ماری، دنبال می‌کند. این ارث‌برداری به‌شدت مورد مناقشه، معبد ایمان را به دوره‌ای جدید و پرچالش منتقل کرد… [سری] سرفصل‌های تحریک‌آمیز و برداشت‌های رسانه‌های اجتماعی را کنار می‌گذارد تا عمیق‌تر پرداخته و یکی از قدیمی‌ترین معماهای اساسی رسوایی را کشف کند: ماری و رابرت کوسبی ارشد چگونه توانستند این‌چنین مدت طولانی از پاسخگویی فرار کنند؟

این مستند همچنین شامل روزنامه‌نگاران تحقیقاتی و وبلاگ‌نویسانی است که دربارهٔ این داستان گزارش داده‌اند، به همراه یک کارشناس برجستهٔ فرقه‌ها، و دسترسی به ضبط‌های «خطبه‌های بحث‌برانگیز» ارائه‌شده توسط ماری و رابرت کوسبی ارشد، و همچنین بایگانی‌های گسترده‌ای از روزهای اولیهٔ معبد ایمان.

فرقهٔ خانه‌دار واقعی از کارگردانان پروژه discovery+ خانهٔ چکش که به اتهامات تجاوز جنسی و تخیلات آدم‌خوری علیه بازیگر آرمِی هامر پرداخته بود، نشأت می‌گیرد و برای TLC توسط الی حکامی و جولین پی هوبز کارگردانی و تولید می‌شود.

این سریال از ۱ ژانویه از ساعت ۸ تا ۱۱ شب بر روی TLC به نمایش می‌آید و روز بعد بر روی HBO Max & discovery+ به‌صورت استریم در دسترس خواهد بود.

فرقهٔ خانه‌دار واقعی پس از سری تحقیقاتی اخیر TLC به نام هایلسونگ: افشای یک کلیسای بزرگ می‌آید که به بررسی اتهامات سوءاستفاده، استثمار و نفوذ سلبریتی‌ها پرداخته بود.

The Hollywood Reporter با نماینده‌ای از کوسبی تماس گرفته است و همچنین با شبکهٔ Bravo که میزبان خانه‌دارهای واقعی سالت لیک سیتی است، که در حال حاضر فصل ششم خود را پخش می‌کند.