بلاگ

برای دیدن ۱۱ فیلم برتر سال 2025 نیازی به ترک خانه ندارید.

در خانه همراه با دوستان یا خانواده‌تان هستید. بوقلمون تمام شده، مسابقه فوتبال به پایان رسیده و گفتگوها کم‌رنگ شده‌اند. همه چه کاری می‌توانند انجام دهند تا روحیهٔ تعطیلات زنده بماند؟ خوب، سال 2025 برای سینما سالی فوق‌العاده بود و بسیاری از بهترین فیلم‌های این سال هم‌اکنون به‌صورت استریم در اختیار شماست. شاید بهتر باشد یکی از این فیلم‌ها را ببینید.

پس کدام را انتخاب کنیم؟ در ادامه ۱۱ پیشنهاد از فیلم‌های علمی‑تخیلی، ترسناک یا فانتزی که امسال اکران شده‌اند و ما دوست داریم و شاید شما از دست داده‌اید، آماده کرده‌ایم. برخی شاید قبلاً دیده‌اید، اما فرض می‌کنیم همه همهٔ این آثار را ندیده‌اند؛ بنابراین حتی اگر شما فیلمی را دیده باشید، ممکن است برادر یا خواهر شما هنوز ندیده باشد. این‌ها به ترتیب حروف الفبا هستند.

Bugonia (قابل اجاره یا خرید)

امستون و جسی پلمن‌س در آخرین فیلم کارگردان یورگوس لانثیموس نقش‌آفرینی می‌کنند؛ داستان دربارهٔ دو مرد است که یک مدیرعامل را که معتقدند موجودی بیگانه است، ربایت می‌کنند. این فیلم زمان‌مند، بسیار رمزآلود و به‌طراز شگفت‌انگیزی خنده‌دار است. بررسی ما را اینجا بخوانید.

Elio (در Disney+)

اگرچه در گیشه موفقیتی نداشت، آخرین فیلم پیکسار دربارهٔ پسری که صدای تمام سیاره را به خود می‌گیرد، به‌طرز شگفت‌انگیزی هیجان‌انگیز و دل‌نشین است. صد در صد به انتظارات پیکسار می‌پردازد. بررسی ما را اینجا بخوانید.

Final Destination Bloodlines (در HBO Max)

شاید بهتر باشد این فیلم را به مادربزرگ و پدربزرگ نشان ندهید، اما جدیدترین فیلم این سریال پرتنش، طنزآلود و خونین دربارهٔ ناپذیری مرگ، به‌راحتی بهترین فیلم مجموعه است. یک جشن کامل. بررسی ما را اینجا بخوانید.

Frankenstein (در Netflix)

اگرچه «فرانکنشتین» بهترین فیلم گیلرمو دل تورو نیست، اما تمام طول زندگی‌اش را برای ساخت این اثر صرف کرده است. این بازگوئی مجلل، احساسی و به‌یادماندنی از داستان کلاسیک است که در آن اجراهای فوق‌العاده‌ای به چشم می‌خورد. بررسی ما را اینجا بخوانید.

How to Train Your Dragon (در Peacock)

نسخهٔ انیمیشنی اصلی «چگونه اژدها را پرورش دهیم» یکی از بهترین فیلم‌های انیمیشنی تاریخ است. بنابراین بازسازی زندهٔ‌اش که همین‌قدر خوب باشد، تعجبی نیست. این همان فیلم است، فقط با ظاهری کاملاً نو. بررسی ما را اینجا بخوانید.

The Life of Chuck (قابل اجاره یا خرید)

ما این فیلم را عاشقانه تحسین می‌کنیم. برای همه مناسب نیست و به‌سرعت به سمت عجیبی‌های فراوان می‌رود، اما وقتی مفهوم آن برای شما واضح می‌شود و چراغ ایده در سرتان روشن می‌سوزد، هرگز فراموش نخواهید کرد. مایک فلناگان به‌عنوان استاد اقتباس‌های استیفن کینگ شناخته شده است و این اقتباس شاد و دلپذیر کاملاً متفاوت از دیگران است. بررسی ما را اینجا بخوانید و برای اطلاع از برخی اسپویل‌ها اینجا کلیک کنید.

The Long Walk (قابل اجاره یا خرید)

گروهی از جوانان در یک رویداد تحول‌آفرین به رقابت می‌پردازند؛ آنها باید تا زمانی که تنها یک نفر باقی بماند، راهپیمایی کنند. این فیلم بر پایهٔ رمان استیفن کینگ ساخته شده است؛ اقتباس فیلمی به‌طراز شگفت‌انگیزی خشن است، اما به‌دلیل اجراهای دلخراش، ارزش تماشا را دارد. بررسی ما را اینجا بخوانید.

Predator: Killer of Killers (در Hulu)

آیا فیلم شگفت‌انگیز «پریداتور: بدلندز» که هم‌اکنون در سینماها نمایش داده می‌شود را دیده یا دربارهٔ آن شنیده‌اید؟ خوب، کارگردان آن، دن تراشتنبرگ، در اوایل امسال فیلم دیگری از پریداتور را منتشر کرده که شاید حتی بهتر باشد. این یک مجموعهٔ انیمیشنی است که شکارچیان فضایی را در مقابل انسان‌ها در طول تاریخ نشان می‌دهد. فوق‌العاده است. بررسی ما را اینجا بخوانید.

Sinners (در HBO Max)

نیمه‌ای از آن یک شاهکار موسیقی‌محور است و نیمه‌ای دیگر یک داستان ترسناک؛ «سینرز» چیزی شبیه به آنچه پیش از این دیده‌اید نیست. اما ما از تیم کارگردان راین کوگلر و بازیگر مایکل بی. جوردن این‌چنین کیفیت و اصالتی را انتظار داریم. بررسی ما را اینجا بخوانید.

Superman (در HBO Max)

در طول سال‌ها نسخه‌های فراوانی از سوپرمن ساخته شده‌اند؛ می‌توانستید فکر کنید فیلم جدید جیمز گن همان قالب تکراری است. اما این‌طور نیست. فیلم گن سرشار از شادی ملموس است؛ خوش‌بینی و هیجانی که بسیاری از فیلم‌های ابرقهرمانی این روزها فاقد آن هستند. این فیلم را می‌خواهید بارها و بارها ببینید. بررسی ما را اینجا بخوانید.

Weapons (در HBO Max)

دوباره شاید این فیلم برای کسانی که به‌سختی می‌ترند یا از صحنه‌های ناخوشایند می‌نیرند مناسب نباشد، اما برای بقیه «ویپنز» یک فیلم غیرقابل از دست دادن است. داستان ترسناک و معمایی دربارهٔ شهری که یک کلاس کامل از کودکان را از دست می‌دهد، کاملاً سرگرم‌کننده و به‌یادماندنی است؛ ترکیبی از آشفتگی، ترس و شگفتی. بررسی ما را اینجا بخوانید.

همچنین…

اگر می‌خواهید به سینما بروید، فیلم‌های خوبی برای تماشا وجود دارد. بله، شاید همه در حال دیدن «Wicked: For Good» باشند و می‌توانید همین کار را کنید، اما ما پیشنهاد می‌کنیم به‌جای آن «Predator: Badlands»، «Wake Up Dead Man: A Knives Out Mystery»، «The Running Man» یا «Zootopia 2» را ببینید.

در نهایت، نمی‌خواستیم این فهرست بیش از حد طولانی باشد؛ بنابراین اگر چیزی از آن‌ها برای شما جذاب نبود، چند گزینهٔ دیگر وجود دارد که نتوانستند در فهرست جای بگیرند: Pee Wee as Himself (در HBO Max)، Jaws @ 50 (در Hulu یا Disney+)، 28 Years Later (در Netflix) یا Black Phone 2 (قابل‌اجاره یا خرید).

درام شکسپیر با بازی پل مسکل و جسی باکلی دارای بازیگران درخشان است اما «سود‌آور» است و فاقد ظرافت است – «قلب‌ها را می‌کشد و مسیرهای اشک را با بی‌رحمی مطلق هدف می‌گیرد».

بدون شک، برای بسیاری از مردم همنت یکی از فیلم‌های سال خواهد بود. به‌همراه موجی از نقدهای پرستشی، مطمئناً در ده‌ها فهرست «بهترین‌های ۲۰۲۵» ظاهر می‌شود و در هزارها برگهٔ رأی اسکار حضور خواهد یافت. این مسأله اصلاً شگفت‌انگیز نیست.

این فیلم از رمان شاعرانهٔ مگی اوفرل اقتباس شده است؛ یکی از پرفروش‌ترین و پرستایش‌پذیرترین کتاب‌های قرن بیست و یکم. شخصیت کلیدی دیگر پشت صحنه کارگردان و هم‌نویسنده است: چلوئه ژائو (اوفرل نیز به‌عنوان هم‌نویسنده مشارکت داشته) که فیلم برنده اسکار Nomadland را ساخته است. در جلوی دوربین، این اثر دو بازیگر جوان و جذاب ایرلندی، جسی باکلی و پل مسکل، را به نمایش می‌گذارد. و نابغهٔ خلاق دیگر، ویلیام شکسپیر، نیز در این کار حضور دارد. مفهوم رمان و فیلم این است که مرگ تراژیک پسر یازده‌سالهٔ شکسپیر – همنت که عنوان فیلم از او گرفته شده – به‌عنوان منبع الهام برای نوشتن بزرگ‌ترین نمایشنامهٔ زبان انگلیسی، هملت، عمل کرده است. در انگلستان الیزابتی، یک سرفصل ابتدایی به ما اطلاع می‌دهد که نام‌های همنت و هملت می‌توانستند به‌جای هم استفاده شوند.

اما آیا همنت به وعدهٔ ستاره‌های درخشانی که پشت آن قرار دارند می‌رسد؟ این سؤال است. درست است که بسیاری از بینندگان تحت تأثیر آن قرار گرفته‌اند، اما چلوئه ژائو و مگی اوفرل بخش‌های زیادی از جادوی رمان را حذف کرده‌اند — ساختار سفر در زمان، ریتم‌های جذاب متن، مونولوگ‌های درونی و جزئیات ریز و ملموس — به‌طوری که آنچه باقی مانده است، عمیق یا اصیل‌تری نسبت به هر درام تاریخی دیگری نیست که در زمان‌های گذشته صحنه‌سازی می‌شود.

صحنه‌های اولیهٔ این فیلم چندان از Shakespeare in Love (۱۹۹۸) فاصله ندارند. جسی باکلی نقش دختری کشاورز به نام آنی هاثاوِی یا آگنس که خانواده‌اش او را به این نام صدا می‌کنند، بازی می‌کند و پل مسکل نقش پسر سازندهٔ دستکش و معلم لاتین پاره‌کار به نام ویل را ایفا می‌کند. شایعه‌ای وجود دارد که آگنس دختر یک جادوگر جنگل باشد؛ او سعی نمی‌کند این شایعه را رد کند: نیمهٔ وقتش را در دل جنگل می‌گذراند، همراه با یک شاهین خانگی، در حال جمع‌آوری گیاهان دارویی و قارچ‌ها برای تهیهٔ مرهم و معجون. برای تأکید بر این‌که او یکی است با طبیعت، یک صحنه را می‌بینیم که دوربین از بالا به آسمان از طریق شاخه‌های در حال صدا زدن نگاه می‌کند؛ تصویری که در سال‌های اخیر تبدیل به نماد شده است. همزمان، ویل در زیر شیروانی‌اش پیش‌نویس اولیهٔ رمان رومئو و جولیت را می‌نویسد؛ از صحنه‌های نخستین واضح است که همنت فیلمی صریح و ساده نخواهد بود.

باکلی بازی‌ای بسیار به‌سبک خودش ارائه می‌دهد. همانند بسیاری از شخصیت‌های او، آگنس یک شورشی سرسخت، زمین‌دار و صادق‌تر از هر‌کس در اطرافش است. طبیعتاً، ویل که مردی مضطرب است به‌زودی دلبسته می‌شود و می‌گوید: «آرزو دارم که به تو متعهد شوم». این رمانس گرم و شیرین است، اما چندان قابل باور به‌نظر نمی‌رسد. شکسپیرهای تازه‌عروسی زندگی‌ای ایده‌آل و همانند کارت‌پستال با دخترشان سوزانا و دوقلوهای دوست‌داشتنی‌شان، همنت (جاکوبی جیوپ) و جودیت (اولیویا لینز) می‌گذرانند. (یکی از نکات داستانی این است که دوقلوها به‌طرز عجیبی شبیه هم هستند؛ بنابراین تأسف است که بازیگرها اصلاً به‌هم شبیه نیستند.) استراتفورد‑آپون‑آون به‌طرز عجیبی خالی از خانه‌ها و مردم است. مکالمات ساختگی پر از نقل‌قول‌هایی از نمایشنامه‌های شکسپیر و توضیحاتی است که همهٔ حاضرین در صحنه قبلاً می‌دانستند. پدر زورگوِ ویل او را دو بار «بی‌فایده» می‌نامد (و در بار دوم ویل او را از گلو می‌گیرد و به دیوار می‌کوبد، دقیقاً همان‌طور که شخصیت مسکل در فیلم Normal People به برادر دوست‌دخترش ضربه می‌زد، اما با صدای بلندتر).

ممکن است سخت‌گیرانه باشد که یک درام تاریخی را به‌دلیل پیروی از قالب‌های این ژانر سرزنش کنیم، اما این قالب‌ها در فیلمی به کارگردانی چلوئه ژائو به‌شدت ناهمخوان به‌نظر می‌رسند. ما در مورد پروژهٔ ناکام مارول او، Eternals، صحبت نمی‌کنیم، اما Nomadland و فیلم پیشین او، The Rider، به‌دلیل طبیعت‌گرایی‌شان مسحورکننده بودند. تماشای آن‌ها همانند گوش‌دادن به افراد واقعی در محیط‌های واقعی بود. همنت، با اجراهای پرسر، ارجاع‌های مطالعه‌شده و لحن جدی‌آمیز خود، بیشتر شبیه بایوپیک‌های موسیقی است که شخصی می‌گوید: «هی، جان، می‌خواهیم از پنی‌لین به استروبری فیلدز برویم تا الینور ریگبی را ببینیم؟»

پس چرا این‌قدر از آن تحت تأثیر قرار گرفته‌اند؟ پاسخ ساده این است که فیلم بر دل‌ها می‌کشد و مسیرهای اشک را با بی‌رحمیتی مطلق هدف می‌گیرد. وقتی ویل با بلاک نویسندگی مواجه می‌شود، در میان شب فریاد می‌زند و مشت‌هایش را بر روی میز می‌کوبد؛ این صحنه می‌تواند نامزدی اسکار برای مسکل را تضمین کند. و وقتی جودیت و سپس همنت به‌شدت به طاعون مبتلا می‌شوند، آگنس با فریادهای پرسر و ناشنیده از ته دل می‌پرید که قطعاً نامزدی اسکار برای باکلی را تضمین می‌کند. این صحنه‌ها طبیعتاً ناراحت‌کننده‌اند. چگونه می‌توانند نباشند، وقتی پسری کوچک در درد و رنج فراوان فریاد می‌زند و مادرش با زاری پرشور فریاد می‌کند؟ اما چون ما می‌دانیم از دست دادن یک کودک چه‌قدر دلخراش است، این صحنه‌ها به‌نظر می‌رسد بیشتر تحریک‌کننده (سئول) هستند تا بینش عمیق.

فیلم همچنین در صحنه‌ای که پس از مرگ همنت، آگنس برای دیدن اولین اجرای هملت در تئاتر گلوب می‌رود، همان‌طور که رفتارهای تحریک‌آمیز نشان می‌دهد. ویل هنگام ارائهٔ دیالوگ‌های خود به‌ناراحتی می‌گریزد؛ تمام تماشاگران سالن به‌صورت جمعی به‌حالت هیپنوتیزم می‌افتند و سمفونی‌های ماکس ریچتر در قطعهٔ «On the Nature of Daylight» (که در Arrival نیز به کار رفته و در بسیاری از فیلم‌ها شنیده می‌شود) برای چند دقیقه فضا را پر می‌کند. اگر صحنه‌های ابتدایی همنت برای‌تان جذاب بود، پایان غیرقابل باور ممکن است شما را به‌سیلاب اشک بکشاند. اما چون چلوئه ژائو به‌شدت سعی می‌کند این اثر را القا کند، بینندگان دیگر ممکن است به‌یاد خطی از مکبث دربارهٔ قصه‌ای که پر از سر و صدا و خشم است اما به‌هیچ چیز اشاره نمی‌کند، بیفتند.

این بینندگان همچنین دربارهٔ ادعای مرکزی فیلم که شکسپیر هملت را در واکنش به سوگ خود نگاشته است، تردید دارند. این فرضیت کاملاً قابل‌قبول است؛ چرا که نمایش به‌موضوع سوگواری، پدران و پسران می‌پردازد، اما چلوئه ژائو برای یافتن ارتباطات روشن‌تر دیگری دچار مشکل می‌شود. یکی از مثال‌های پیوند همنت/هملت این است که پس‌زمینهٔ صحنهٔ نمایش با یک جنگل عمیق‌سبز رنگ‌آمیزی شده که بینندگان را به جنگلی که ویل و آگنس ملاقات کردند، یادآور می‌شود. ولی هملت در جنگل تنظیم نشده است؛ بنابراین استفادهٔ طراحان صحنهٔ گلوب از این پس‌زمینه منطقی به‌نظر نمی‌رسد.

یک پیوند ظاهری دیگر این است که در نمایش صحنه‌ای از مبارزهٔ شمشیر وجود دارد و همنت و ویل در باغ تمرین‌های نمایش شمشیری می‌کردند. باز هم، این ممکن است برای بینندگان فیلم احساسی‌زا باشد چون صحنهٔ مبارزهٔ شمشیری را یک ساعت پیش مشاهده کرده‌اند. اما آیا این بازتاب چیزی روشن‌کننده دربارهٔ تبدیل زندگی به هنر می‌گوید؟ یا صرفاً ما را به‌حالت غم‌انگیز می‌کشاند؟

آگنس در ادامهٔ نمایش سؤال دیگری می‌پرسد: «این همه چه‌ارتباطی با پسرم دارد؟». رمان پاسخ‌های جذابی برای این سؤال می‌دهد، اما فیلم به‌اندازهٔ کافی ظرافت ندارد تا همان‌ند را ارائه دهد.

★★☆☆☆

در این اثر برجستهٔ کلبر مندونسا فیلو که عمدتاً در سال ۱۹۷۷، دوران دیکتاتوری نظامی برزیل، می‌گذرد، وگنر مورا به‌عنوان شخصیت مرکزی ظاهر می‌شود.

جاسوس مخفی

انتخاب سرنقد نیویورک تایمز

کارگردان: کلبر مندونسا فیلو

جنایی، درام، معما، هیجان‌انگیز

R

۲ ساعت ۳۸ دقیقه

آثاری که به مقاومت در برابر ستم می‌پردازند به ندرت خنده و شادی را به‌وجود می‌آورند و قطعاً کمتر اندامی از یک پای خورده‌شده را به شوخی تبدیل می‌کنند. در آخرین شاهکار خود، «جاسوس مخفی»، کارگردان برزیلی کلبر مندونسا فیلو حس آزادی‌خواهی را به‌کار می‌گیرد و در میان ترس، خنده می‌یابد. فیلم که در سال ۱۹۷۷، در دوران دیکتاتوری نظامی برزیل آغاز می‌شود، عمدتاً از راهروهای قدرت سیاسی دور می‌ماند و به‌جای آن در نور خورشید و بر روی زمین می‌گذرد؛ جایی که مردم در لحظهٔ حاضر و در مکانِ جاری زندگی می‌کنند. برخی کارناوال را با پای برهنه جشن می‌گیرند و با شادی در خاک می‌رقصند، در حالی که دیگران به‌دلیل خشونت سرنگون می‌شوند و خونشان در خاک می‌ریزد.

حس ناامیدی در مارسیلو، شخصیت افسرده‌ای که توسط وگنر مورا به‌خوبی به تصویر کشیده شده، واضح است؛ او پس از آغاز فیلم، به شهر رسیفی می‌رسید. او پیش‌تر استاد دانشگاه بوده و به‌دنبال پناه به این شهر شمال‌شرقی در سواحل اقیانوس اطلس سفر کرده است. در آنجا خانه‌ای نو می‌سازد و وضعیت‌اش به‌تدریج، به‌همراه گذشته‌اش، واضح می‌شود. فقدان همسرش، فاطیما (آلیس کاروالهو) که به‌طرز تراژیک درگذشت، بر او سنگینی می‌کند؛ در حالی که پسر جوانشان، فرناندو (انزو نونز)، کودکی شاد که با پدربزرگ و مادربزرگ مادری‌اش در رسیفی زندگی می‌کند، به‌نظر می‌رسد پیوند محکم‌ترین مارسیلو به آینده باشد.

نوشته و کارگردانی شده توسط مندونسا فیلو، این داستان به‌صورت دوربرگردان مسیر مارسیلو را در رسیفی، پایتخت ایالت پرنامبوکو، پیگیری می‌کند. این شهر مکانی است که کارگردان بارها به آن بازگشته است؛ از جمله در «آکوارئوس» (۲۰۱۶). همچنین مرکز «تصاویر اشباح» (۲۰۲۴) است؛ مدیتیشنی پر احساس دربارهٔ فضاهای جسمی و ذهنی که او در آن‌ها ساکن بوده، که از اتاق‌هایی آغاز می‌شود که مادرش به خانه تبدیل کرده بود و برای او دروازه‌ای به دنیای وسیع‌تر شد.

سایه‌های تهدید‌آمیز بر فراز آن جهان در «جاسوس مخفی» حاکم‌اند، حتی اگر نور خیره‌کنندهٔ خورشید، معادل گرمای پیوندهای دوستانه‌ای باشد که مارسیلو پس از ورود به رسیفی می‌سازد. اولین ارتباط او با دونا سباستیانا (تانیای ماریا) است؛ زنی کوچک و پرند‌مانند که صدای عمیق و خشنش بوی سیگارهای فیلتر نشده و ویسکی صاف دارد. او ارتباط نزدیک برای تعدادی از پناهندگان سیاسی دیگر در این ساختمان است؛ مرکز پرجنب‌وجوشی که با وجود وضعیت اضطراری و اضطراب فراریان همچنان فعال است. هنگامی که مارسیلو می‌رسد، برخی افراد خارج از ساختمان، همراه با مردان، زنان و کودکان دیگر، کارناوال را جشن می‌گیرند؛ موسیقی می‌نوازند، می‌رقصند، می‌نوشند و خوش می‌گذرانند. این گروه شاداب، نیروی زندگی‌اش به‌عنوان تندی به نیروهای بزرگ‌تر و قاتل که در حال کار هستند، ظاهر می‌شود.

دیکتاتوری در «جاسوس مخفی» همواره حضور دارد؛ دوره‌ای که مندونسا فیلو با تواضع کمینه‌گرانه در ابتدای فیلم به‌عنوان «دوره‌ای از خرابکاری بزرگ» معرفی می‌کند و از طریق تجربه‌های واقعی شخصیت‌ها به‌وضوح نمایان می‌شود. کمی پس از اسکان مارسیلو، او کار در یک دفتر شناسایی دولتی را آغاز می‌کند؛ فضایی بی‌روح که دیوارهای آن با پرتره‌های رئیس‌جمهور برزیل، ارنستو گیزل، چهارمین از پنج رهبر نظامی این دوران، تزئین شده‌اند. در یک صحنه، مارسیلو روزنامه‌ای می‌خواند؛ صفحه‌ای که سرخط آن «بحث دربارهٔ دموکراسی» به‌دوربین نشان داده شده است. او نیازی به خواندن دربارهٔ واقعیتی که در آن زندگی می‌کند، که عمدتاً با ترس اما گاهی با لحظات شادی همراه است، ندارد.